Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ."

Έμεινε ακίνητη, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, και το κορμί της άκαμπτο από τον τελευταίο σπασμό μετά τον οργασμό.
Το χέρι της, ανάμεσα στα σκέλια της.
Τα μάτια της, κλειστά.
Τα χείλη σφιγμένα.
Πέρασαν αρκετά λεπτά μέχρι να αποφασίσει να κουνηθεί. Αργά, απαλά, τράβηξε το χέρι της ανάμεσα από τα πόδια της, το ακούμπησε πάνω στην κοιλιά της, σκουπίζοντας έτσι και τα μουσκεμένα από τα υγρά του κόλπου της , δάχτυλά της.
Η καρδιά της χτυπούσε ακόμα δυνατά.
Στο IPOD άκουγε "χέρια μου αδειανά, άδεια μου αγκαλιά"...
Γύρισε το κορμί της στο πλάι, πήρε αγκαλιά το αρκουδάκι της, και έβαλε το μαξιλάρι της ανάμεσα στην κοιλιά και τα πόδια της.
Από τα μάτια της, κύλησε ένα δάκρυ.
Τόση "επιλεγμένη" μοναξιά, δεν την είχε νιώσει ποτέ πριν.
Ούτε καν, να τον φέρει στο νου της με την φαντασία της δεν κατάφερε.
Ακόμα και ο "μοναχικός" της έρωτας δεν κατάφερνε να έχει ένα πρόσωπο πια...
Κι' αυτός ακόμα, είχε γίνει απρόσωπος.
Μάταια είχε προσπαθήσει να φέρει κάποιο, οποιοδήποτε πρόσωπο στη φαντασία της.
Ούτε το παρελθόν της μπορούσε να της πει κάτι πια, αλλά ούτε και το μέλλον της χάριζε μιαν ελπίδα. Τίποτα.
Μόνο μια γλυκιά ανάγκη της ήταν και αυτό, μια φορά στο τόσο, όλο και πιο σπάνια πια.
Μια κίνηση στοργής και τρυφερότητας προς τον εαυτό της, που δεν την περίμενε πια από κανέναν άλλον, που κανένας άλλος δεν πίστευε ότι μπορούσε να της την προσφέρει, χωρίς να της πάρει σαν αντάλλαγμα ένα κομμάτι της ψυχής της.
Σαν να πάγωναν όλα μέσα της, σαν να έσβηναν σιγά σιγά τα φωτάκια, σαν να πέθαιναν...
Λες και είχε φύγει το καράβι, και είχε μείνει αυτή πίσω στην ακτή, να το κοιτάει να απομακρύνεται...
Έτσι και ο έρωτας, από απόσταση πια...
Σκούπισε τα δάκρυά της αυθόρμητα, και έτσι, συνειδητοποίησε ότι έκλαιγε.
"Έφυγες νωρίς..." άκουγε τώρα στο IPOD.
Είχε περάσει πάνω από χρόνος που, για να κοιμηθεί, έβαζε κάθε βράδυ, την ίδια λίστα τραγουδιών, μέχρι να την πάρει ο ύπνος...
Ούτε αυτό δεν το είχε συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα!
Μια ρουτίνα είναι τελικά και η μοναξιά, σκέφτηκε, πριν την πάρει ο ύπνος...