ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. " ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ"...

Μπαίνει μέσα στο σπίτι και την καλωσορίζει η ηλεκτρονική φωνή του συναγερμού... "Disarm Mode" βραχνή, βαριά και σοβαρή... εκείνη απλά χαμογελάει γλυκόπικρα και ψιθυρίζει... "γειά σου σπίτι....εδώ είμαι... γύρισα!" ... 
Μετά αρχίζει η βραδινή ιεροτελεστία. Βγάζει το παλτό της, τα ρούχα της, φοράει την φόρμα της και τις παντόφλες, κατεβαίνει ξανά στην κουζίνα, και αρχίζει να ετοιμάζει το βραδινό φαγητό της... Στρατιωτάκια στη σειρά, μέσα στο πιάτο, το κρέας, τα λαχανικά, το ψωμί, μετρημένα όλα ένα προς ένα, κάθε "τέλεια" μπουκιά, περιέχει και από τα τρία, μπαίνουν όλα μαζί στο φούρνο μικροκυμάτων, 1,2,3,10,30 δευτερόλεπτα... Το πιάτο βγαίνει από τον φούρνο, τοποθετείται στο δίσκο με το υφασμάτινο σουπλά, ,την χαρτοπετσέτα, το ποτήρι με το νερό...τα χάπια για τον πονοκέφαλο, τα χάπια για το στομάχι, τις καθημερινές βιταμίνες... 
Μπροστά στην τηλεόραση, συγκεκριμένη ώρα, συγκεκριμένη εκπομπή, αργό μάσημα, μετρημένο, να διαρκέσει το δείπνο όσο και το σήριαλ... 
Στην τελευταία διαφήμιση πριν το φινάλε, ο δίσκος πάει στην κουζίνα... Το πιάτο πλένεται τα υπόλοιπα τακτοποιούνται στα ντουλάπια τους...
Τελειώνει και το έργο... νικάνε πάντα οι καλοί... 
Μόνο που τελευταία, πάντα κάποιος πεθαίνει... 
Έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν οι άνθρωποι γύρω της, ακόμα και στην τηλεόραση όλο και κάποιο θάνατο μετράει... 
Πατάει το κοντρόλ να κλείσει την τηλεόραση, να βάλει το τηλέφωνο που πάλι δεν χτύπησε στη θέση του, να σβήσει ένα ένα τα φώτα του σαλονιού, να τινάξει τα μαξιλάρια, να μην φαίνονται ακατάστατα... 
"καληνύχτα σπίτι" ψιθυρίζει και πατάει το κουμπί του συναγερμού... Η ίδια βραχνή, σοβαρή, φωνή της απαντά "Home Mode"...
Ανεβαίνει την σκάλα, για την κρεβατοκάμαρα... 
Κανείς δεν είναι στο κρεβάτι να την περιμένει, κανείς δεν μπορεί να μπεί, στο ασφαλισμένο σπίτι.... 
Μονο η μοναξιά τρυπώνει από τις χαραμάδες, και κυκλοφορεί σαν φάντασμα παντού... 
Μα δε βαριέσαι... ακόμα και αυτή, είναι μια κάποια συντροφιά....