Οι πρώτες ψιχάλες, την βρήκαν να ψάχνει για τα κλειδιά της, προσπαθώντας να ισορροπήσει, την τσάντα της, τις πλαστικές σακούλες του σούπερ μάρκετ, τα λουλούδια που είχε πάρει απ΄τον πλανόδιο στην γωνιά, δίπλα στο φανάρι, και τα γράμματα που βρήκε στο γραμματοκιβώτιο.
Το χέρι της έτρεμε...
Δεν ήταν το βάρος όλων αυτών που κουβαλούσε. Ήταν αυτός ο αν
αθεματισμένος φάκελος, με το περίεργο γραμματόσημο επάνω, αυτός, που τόσο καιρό τον περίμενε και τώρα, της ερχόταν να τον πετάξει στα σκουπίδια, πριν καν τον ανοίξει.
Μπήκε στο σπίτι. Παράτησε τα πράγματα καταγής, και τον άνοιξε.
Το περίφημο εισιτήριο που τόσο πολύ περίμενε, ήταν εκεί... Με το όνομά της, τυπωμένο στο όνομα του επιβάτη και τις ελπίδες που τόσο καιρό περίμενε στον χώρο των αποσκευών...
Μόνο που, ξαφνικά, αυτή πια δεν ήθελε να φύγει...
Ταξίδευε ήδη, εδώ και κάμποσο καιρό, συνειδητοποίησε με μιάς. Χωρίς αποσκευές, χωρίς περιττά βάρη.
Τα είχε αφήσει όλα πίσω της και είχε βγει στο δρόμο, μια νύχτα στα μέσα του Αυγούστου, και ήταν Δεκέμβρης πια.
Ταξίδευε σ'ένα ταξίδι χωρίς χάρτη, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς αύριο, χωρίς επιστροφή.
Ταξίδευε στο σήμερα της ζωής της επιτέλους!
Μπήκε στο σπίτι. Παράτησε τα πράγματα καταγής, και τον άνοιξε.
Το περίφημο εισιτήριο που τόσο πολύ περίμενε, ήταν εκεί... Με το όνομά της, τυπωμένο στο όνομα του επιβάτη και τις ελπίδες που τόσο καιρό περίμενε στον χώρο των αποσκευών...
Μόνο που, ξαφνικά, αυτή πια δεν ήθελε να φύγει...
Ταξίδευε ήδη, εδώ και κάμποσο καιρό, συνειδητοποίησε με μιάς. Χωρίς αποσκευές, χωρίς περιττά βάρη.
Τα είχε αφήσει όλα πίσω της και είχε βγει στο δρόμο, μια νύχτα στα μέσα του Αυγούστου, και ήταν Δεκέμβρης πια.
Ταξίδευε σ'ένα ταξίδι χωρίς χάρτη, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς αύριο, χωρίς επιστροφή.
Ταξίδευε στο σήμερα της ζωής της επιτέλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου