ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΠΡΩΤΗ ΒΡΟΧΗ"

Πρώτη βροχή.
Νωπά ακόμα τα πεζοδρόμια,ξεπλυμένα από τη σκόνη του καλοκαιριού.
Η βρώμα του δρόμου, κυλάει σε ρυάκια, μαζί με την απελπισία, αυτής της πόλης, και πέφτει σιγανά, μέσα στους υπονόμους.
Συναντά, τις χαμένες μας ευκαιρίες, τα χαμόγελα που δεν άνθισαν στα χείλη μας, τα κουρασμένα από τα δυνατά φώτα βλέμματά μας, και τα παρασύρει και αυτά μαζί... 
Βαθειά, κάτω, μαζί με όλη την βρώμα των ψυχών που τριγυρίζουν στην πόλη μέρα νύχτα.
Πρώτη βροχή, 
Πότε σιγανή και πότε δυνατή, κρατάει όλη τη νύχτα, μέχρι το ξημέρωμα.
Κάποιες στιγμές φωτίζεται από τις αστραπές, που σαν προβολείς, φωτίζουν στιγμιαία τα όνειρά μας και μετά σβήνουν μαζί τους αφήνοντάς μας στο απόλυτο σκοτάδι.
Πρώτη βροχή,
Τυλιγμένη στο πάπλωμά μου, δεν θέλω να ξυπνήσω σήμερα.
Θα αφεθώ να κυλύσω και γώ, σαν άλλη Αλίκη, μέσα στον υπόνομο, μαζί με τη σκόνη...
Πόσο πιο πολύ μπορώ να λερωθώ,
μετά το άγγιγμά σου;