ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΒΡΟΧΗ.

Ψιλή, λεπτή, παγωμένη     

βροχή

σαν χιλιάδες βελόνες 

που σου τρυπούν την καρδιά.

Σε μουσκεύει ως το κόκκαλο.

Την ψυχή δεν την αγγίζει.

Εκείνη έχει παγώσει 

προ πολλού.

Άχρηστη η ομπρέλα.

Να προστατέψει 

τι;

Γλυστρούν τα κλειδιά,

στα βρεγμένα χέρια.

Το σπίτι άδειο, σκοτεινό,

παγωμένο.

Ακουμπάς στον τοίχο 

και η βρεγμένη σου 

φιγούρα,

μένει επάνω σαν ζωγραφιά.

Κλείνεις την πόρτα 

πίσω σου.

Γέμισε το σπίτι. 

Δεν χωράει άλλη απουσία...