Εδώ λοιπόν πάλι!
Με το χέρι μου
να χαϊδεύει το στέρνο σου,
και το χέρι σου
δικό μου μαξιλάρι.
Αγαπώ
τη μυρωδιά σου!
Αυτή μου λείπει
τα ατέλειωτα
μοναχικά μου βράδια.
Το ραντεβού των 2.30μμ.
κρατάει πάντα
τρία τέταρτα.
Και μετά,
αρχίζει πάλι
η ατέλειωτη αναμονή...
2 σχόλια:
Άμα τον έχεις πρωί, μεσημέρι και βράδυ, θα τον βαρεθείς, καλή μου. Η δόση σου είναι σοφά ρυθμισμένη.
Και η ανοχή όχι της δημιουργού, αλλά και των αναγνωστών, εξαντλήθηκε ''ποιητά'' με τα υπαρξιακά προβλήματα.
Και στα 100 όπως; η κυρία Δημουλά θα είσθε εραστής και ποιητής!
Ζωή να έχετε...
Καταπληκτική πάντα, Τζού!
Δημοσίευση σχολίου