Ζεστό μεσημέρι Σεπτέμβρη...
Σε καίει, μα δεν παραπονιέσαι, καθώς ξέρεις οτι σε λίγο θάρθει το φθινόπωρο...
Ζεστο μεσημέρι Κυριακής...
Και η απογευματινή θλίψη, κάθεται στα χείλη, μα δεν μιλάς, μην γίνει λέξεις.
Καλύτερα να κατασταλάξει στην ψυχή.
Η ψυχή αντέχει.
Ζεστό μεσημέρι,
ανελέητος ο ήλιος σε καίει για να σου θυμίζει πως,
ο,τι σου δίνει ζωή, έχει πάντα κόπο, πόνο, τίμημα...
"ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου