Περπατούσε στη μέση του δρόμου,
με το κεφάλι σκυμμένο.
Δύσκολο να σηκώσεις το βλέμμα
ψηλά, αυτές τις μέρες.
Κοιτούσε τα παπούτσια της
να εναλλάσονται
το ένα με το άλλο,
πάνω στα βρώμικα και σπασμένα
πλακάκια του πεζοδρομίου.
Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου,
περιμένοντας να ανάψει
το φανάρι για τους πεζούς.
Και στην απέναντι μεριά του δρόμου,
εκεί που έπεφτε το φως απ το
φανάρι,
είδε μια πατημένη κατσαρίδα.
Κουνούσε ακόμα με κόπο,
τις κεραίες της....
Μάταια.
Ηταν ήδη πεθαμένη
όσο και αν προσπαθούσε.
Έμεινε να κοιτά τον θάνατο
αργό και βασανιστικό
από την απέναντι μεριά
του πεζοδρομίου.
Πέρασαν αρκετά φανάρια
μέχρι να διασχίσει τον δρόμο.
Προσπέρασε την ψόφια κατσαρίδα
και συνέχισε τον δρόμο της.
Όταν έφτασε στο σπίτι,
πήγε κατευθείαν στο μπάνιο,
έπλυνε τα χέρια της
και έψησε καφέ.
Κι' εκεί, στην μικρή κουζίνα,
κήδεψε όλες τις μάταιες προσπάθειες
της ζωής της
μ΄ένα πικρό καφέ και μια γουλιά κονιάκ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου