Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ "Ο ΜΑΝΑΤΖΕΡ".

...."Τι να σου πώ άλλο; 
Το ξέρεις, πως μένω τα βράδυα ξύπνια...
Δεν κοιμάμαι, σε σκέφτομαι,
Ποτίζω τα λουλούδια της αυλής, 
κλαδεύω νυχτιάτικα, 
βάζω τραγούδια στη διαπασών,
παίρνω την σκούπα, να σκουπίσω...
Αγόρασα καινούργια σκούπα τώρα...
σαν τις παλιές που είχαν οι γιαγιάδες μας,
χόρτινη.
Τα σαρώνω με μανία,
τα πετάω έξω απο το σπίτι,
μετά, ντρέπομαι που τα αφησα στο πεζοδρόμιο,
ξαναπιάνω σκούπα και μάνικα,
αρχίζω να πλένω το πεζοδρόμιο.
Στην αρχή θυμώνω,
πάω και βάζω όλα τα σκουπίδια
μπροστά στην πόρτα των διπλανών,
αυτών που φτύνουν και πετάνε
ο,τι μπορείς να φανταστείς
στην αυλή μου.
Μετά πάλι ντρέπομαι,
τα μαζεύω και απο 'κεί.
Τα βάζω στην σακκούλα,
τα πετάω στον ξεχειλισμένο κάδο.
Ο Δήμος βλέπεις, μας έχει ξεχάσει
σε τούτη την γωνιά της πόλης.
Απορριματοφόρα, υπηρεσία καθαριότητας,
άγνωστα πράγματα εδώ στη Γερανίου...
Τρίτης κατηγορίας άνθρωποι...
Μετανάστες όλοι μας...
Μετανάστες σ΄αυτή τη γή...
στο δρόμο για μιά καλύτερη...
τι να την κάνουμε την καθαριότητα;
Πάει πέντε τα ξημερώματα...
Ακόμα ξύπνια.
Ακούω την φωνή του μουεζίνη...
από το μαγνητόφωνο,
στην διπλανή πολυκατοικία.
Μιναρές δεν υπάρχει...
Σιγά μην έφτιαχναν και μιναρέ
για "αυτούς"........
Μα κοίτα ένα περίεργο πράγμα,
εγώ ακούω αυτή την άγνωστη ψαλμωδία,
και σταυροκοπιέμαι...
Σηκώνω το κεφάλι ψηλά, να δώ
να βρω θεό...
και μετά, το σκύβω πάλι,
"Άντε, πέρασε και αυτή η νύχτα", λέω
από μέσα μου...
Αφήνω την σκούπα στην γωνιά,
διπλώνω το λάστιχο
μπαίνω στο σπίτι...
Ξαπλώνω στον καναπέ,
όχι στο κρεβάτι, ποτέ πια στο κρεβάτι...
απο τότε που ξαπλώσαμε μαζί ,
για τελευταία φορά,
δεν πλησίασα ποτέ πιά...
Αρχίζει ο δρόμος να παίρνει ζωή,
μαζεύονται "αυτοί", για την προσευχή τους...
και όπως με κερδίζει η κούραση και η νύστα,
ακούω το πρώτο σκουπίδι,
να πέφτει ξανά
στην αυλή...

Δεν υπάρχουν σχόλια: