"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ".

ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ.

.....Θυμάμαι εκείνο το τελευταίο σου βλέμμα

Κατερίνα....

Εκείνη την βουβή απορία,

μαζί με τον πόνο και τον τρόμο

του θανάτου...

Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο πιά...

Μόνο τα γέλια μας,

χρόνια πριν.

Την εποχή της ξεγνοισιάς και της χαράς.

Και όμως, το ξέραμε και τότε!

Το ξέραμε οτι, αυτά τα γέλια,

θα τα πληρώναμε κάποια στιγμή...

Μετά,

θυμάμαι την ματιά σου,

την πρώτη εκείνη ματιά,

αμέσως μετά την Χαμένη Αθωότητα.

Την αρχή της Απώλειας.

Και τις απώλειες μιά μιά,

ύστερα.

Μετά δεν θυμάμαι πιά,

Μόνο έχανα εγώ ...

Έχανα σιγά σιγά,

λίγο λίγο,

κάθε φορά και ένα κομμάτι σου,

ένα κομμάτι μας.

Από το "γιατί" της αρρώστιας,

στο "γιατί" της εντατικής...

Δεν πρόφταστα φιλενάδα μου,

Συγχώρεσέ με...

Δεν πρόφτασα...

Μέσα απο την αγκαλιά μου σε πήραν.

σε κρατούσα και σου ψιθύριζα

"φύγε"...

"πέτα"...

"μην φοβάσαι τίποτα πιά"...

Έφυγες μιά βδομάδα μετά,

με την απορία στο βλέμμα

και τον πόνο στα χείλη τα βουβά.

Και έμεινα εδώ,

Πάλι,

ακόμα μια φορά, μόνη,

να κοιτάω το φρεσκο-σκαμένο χώμα

και τα αγριόχορτα γύρω γύρω,

που λαίμαργα περίμεναν,

πότε θα φύγει ο κόσμος για

ν’απλώσουν τιν ρίζες τους

και να σε κατασπαράξουν….