Αν δεν, άκουσες τα κοτσίφια
να κελαϊδούν το ξημέρωμα,
Αν δεν, μύρισες τα μεσάνυχτα
το νυχτολούλουδο να σε
λιγώσει η μυρωδιά του,
Αν δεν, σε μέθυσαν
τα γιασεμιά και οι γαρδένιες,
Αν δεν, μαγεύτηκες απο
την εικόνα της ολάνθιστης γλυσίνας
με τα μωβ τσαμπιά της
να κρέμονται απο τον ουρανό,
Αν δεν αγάπησες
τις μυρωδιές του κήπου,
Αν δεν, σε θάμπωσε
ο ήλιος που έδυε
μέσα στο σαλόνι σου
Τότε, τίποτα δεν κατάλαβες
ποτέ σου απο αυτό
το σπίτι....
Αν, σε θάμπωσαν τα χρυσά
κηροπήγια
και ο κρυστάλινος πολυέλαιος,
αν ζήλεψες μόνο τους πίνακες
που κρέμονταν στους τοίχους,
απο την υπογραφή
του ζωγράφου,
Αν, η διευθυνση ήταν αυτό
που ήθελες μόνο,
τότε,
το Σπίτι αυτό, σε τιμώρησε
όπως τιμωρεί η ζωή
την απληστία.
Γιατί, ποτέ σου δεν κατάλαβες,
πως, το Σπίτι είναι η ίδια
η Ζωή, που κανένα λάθος,
ποτέ, δεν σου συγχωρεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου