ΕΜΒΟΕΣ.

Ο γιατρός διέγνωσε εμβοές.
Εγώ ξέρω πως όλη αυτή η φασαρία που ακούω συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου, είναι απλά όλες αυτές οι σκέψεις που δεν μπορούν να βγούν προς τα έξω, να γραφτούν στο χαρτί.
Δεν έχω κανένα λόγο για να τις καταγράψω. 
Κανένας δεν τις καταλαβαίνει, κανένας δεν μπορεί να κάνει κάτι με ή για αυτές.
Μάταιο λοιπόν και άχρηστο η καταγραφή τους.
Άρα μέσα στο κεφάλι μου, ας μείνουν. 
Καλύτερα εκεί, να βουϊζουν σαν μέλισσες γύρω απο μελίσσι. 
Τελευταία, έχω αρχίσει να μη μιλάω πια με τον κόσμο. 
Τι να πεις; 
Γιατί να απαντήσεις στην τόση πολλή βλακεία; 
Εξ'άλλου, σπάνια βρίσκομαι πια με κόσμο. 
Συνήθως η κοινωνική μου συναναστροφή, γίνεται μέσω υπολογιστή και διαδικτύου.
Πολύ καλύτερα έτσι. 
Ένα μικρό καραγκιοζάκι ανάλογο του συναισθήματος που μου προκαλεί κάθε τι που διαβάζω, με βγάζει απο τον κόπο να χρησιμοποιώ λέξεις, να δημιουργώ προτάσεις, να εκφέρω λόγο. 
Και φανταστείτε οτι καμμιά φορά, ακόμα και αυτό, με κουράζει.
Δεν με κουράζει ο κόσμος, αυτός πάντα ίδιος ήταν και παραμένει. 
Ο εαυτός μου με κουράζει πια. 
Που δεν σταματάει να σκέφτεται, ποτέ. 
Εμβοές. Άκου εμβοές!!!
Τόσο δύσκολο είναι για τη ιατρική να πιστέψει οτι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται,χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό ή λόγο,  που οι επιστήμονες σκαρφίστηκαν τις εμβοές. 
Μα, δεν βουίζουν τα αυτιά μου, μού ήρθε να πώ στον γιατρό. 
Το κεφάλι μου βουίζει. 
Τα αυτιά μου απλά ακούνε το βουητό.
Ο γιατρός λέει οτι δεν υπάρχει θεραπεία. 
Φυσικό είναι. 
Τι θεραπεία μπορεί να υπάρχει στο οτι κάποιος σκέφτεται;
Να μην σκέφτεται θα μου πείτε. πολύ σωστά.
Άντε να το καταφέρεις αυτό όμως...
Όσο εύκολα το λέμε κατά κόρον στη ζωή μας, "τι σκέφτεσαι;" "τίποτα", τόσο δύσκολο, μάλλον αδύνατον είναι.
Εγώ τουλάχιστον δεν το κατάφερα ποτέ μου. 
Αυτό το "τίποτα", στην ερώτηση τί σκέφτομαι, ήταν πάντα το μεγαλύτερο ψέμα της ζωής μου. 
Αντίθετα, θα μπορούσα να πω, οτι μέσα σ'αυτό το "τίποτα", κρύβονταν πάντα οι πιό μεγάλες, οι πιό δυνατές, οι πιό δύσκολες σκέψεις της ζωής μου. 
"Στην απόλυτη ησυχία, θα σας είναι πιό δύσκολο και ενοχλητικό", ακούω τον γιατρό να μου λέει. 
"Το βράδυ ιδίως, πριν τον ύπνο". 
Μα, στην απόλυτη ησυχία, ζω συνεχώς γιατρέ, θέλω να του απαντήσω. 
Μέρα και νύχτα. 
Μα δεν λέω τίποτα. Απλά χαμογελώ. Τον ακούω να μου προτείνει μία συσκευή "λευκού ήχου", κάποια μουσική, για να μπερδεύεται μαζί με το βουητό, να απαλύνει την ενόχληση, όπως λέει. 
Χαμογελώ, τον ευχαριστώ, φεύγω. 
Επιστρέφω στο σπίτι μου. 
Το κεφάλι μου βουϊζει, πάντα. 
Βάζω μουσική.
Δεν σκέφτομαι τίποτα.
Αρχίζω να γράφω.