Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2019

Πέντε μέρες πριν απο τα Χριστούγεννα του 2020.

Ένα κουτί μελομακάρονα, ένα μικρό κατακόκκινο και φουντωτό αλεξανδρινό, ένα μπουκέτο μανουσάκια, ένα κλαδί από φρέσκο έλατο, για να πλημμυρίσει με την μυρωδιά του το δωμάτιο. Μία σειρά φωτάκια που αναβοσβήνουν, ένα βιβλίο με ποιήματα και ένα αρωματικό κερί, με την φλόγα του να τρεμοσβήνει στον ρυθμό της μουσικής που γεμίζει το δωμάτιο. Ένα δωμάτιο ζεστό και ένα αχνιστό φλυτζάνι τσάι.
Στην κουζίνα, σιγοβράζει στην μικρή κατσαρόλα, σούπα με τραχανά...
Μετά από τις ακριβές σαμπάνιες, το χαβιάρι και τον καπνιστό σολωμό που άφθονα τριγυρνούσε πάνω στις ασημένιες πιατέλες στα χέρια των γκαρσονιών, μέσα στο πολυτελές σαλόνι του παλιού σπιτιού, τα πανάκριβα ρούχα και τα παπούτσια που την πονούσαν και την έσφιγγαν, κόβοντάς την αναπνοή της, η φαρδιά και χουχουλιάρικη φόρμα και οι ζεστές και μαλακές παντόφλες,ήταν το ωραιώτερο ρούχο που είχε φορέσει ποτέ στη ζωή της.
Το δωμάτιο ήταν άδειο.
Κανείς δεν υπήρχε για να την αναγκάσει να χαμογελάσει ψεύτικα και τυπικά.
Επιτέλους, πρώτη φορά άκουγε την απαλή και νοσταλγική μουσική και όχι την φασαρία απο τις άσκοπες πολυλογίες.
Οι τοίχοι του δωματίου καλυμένοι με βιβλία και πίνακες που ο καθένας τους ήταν ένα κομμάτι της ζωής της.
Κάπου, σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης, ακουμπισμένες οι φωτογραφίες, των "αγαπημένων της νεκρών".
Οι μόνοι καλεσμένοι σήμερα.
Άδειος ο λογαριασμός της τράπεζας, άδειο και το πορτοφόλι της, γεμάτη αγάπη και ηρεμία η ψυχή της.
Στα εξήνατα της τελικά κατάλαβε ότι έτσι πάνε αυτά.
Αλλοιώς δεν γίνεται.
Κάπως, σαν συγκοινωνούντα δοχεία.
Όμως στο πρόσωπό της, το αχνό θλιμμένο χαμόγελο που ήταν σχηματισμένο, ήταν αληθινό, αυθεντικό.
Δεν υπήρχε κόκκινο κραγιόν να δίνει έμφαση στα χείλη της.
Τώρα είχαν το χρώμα της αλήθειας το απαλό χρώμα της αγάπης.
Μετρούσε στα δάχτυλα των χεριών της τους αληθινούς φίλους της πιά.
Όταν είχε πουλήσει το αυτοκίνητό της είχε πεί στον εαυτό της πως ήταν ένα "πείραμα ζωής"...
Τώρα θα μπορούσε πραγματικά να δεί, ποιός από όλους τους γνωστούς, θα έμπαινε στον κόπο να έρθει να την δεί.
Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε αλλά ελάχιστοι "φίλοι" είχαν περάσει το κατώφλι του σπιτιού της.
Αλλά αυτοί που το είχαν κάνει ήταν ο "Θησαυρός" της.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής της.
Δεν υπήρχαν πιά πολυτελή εξοχικά σπίτια για να φιλοξενήσει κόσμο. Αλλά υπήρχαν ανοιχτές αγκαλιές για να την δεχτούν.
Αγκαλιές που στα τόσα περασμένα χρόνια της ζωής της δεν τις ήξερε. Και τώρα τις ανακάλυπτε για πρώτη φορά. Κι' όμως, ήταν πάντα εκεί, από την μέρα που είχε γεννηθεί. Απλά δεν τις είχε δεί ποτέ της. Όλα αυτά τα χρόνια, από μικρό κοριτσάκι, τελικά, φορούσε τα λάθος γυαλιά.
Αυτά που, μάλλον διαστρεύλωναν την πραγματικότητα αντί να την ξεκαθαρίζουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: