Κάθε σούρουπο με πληγώνει.
Παίρνει μαζί του την μέρα
και με αφήνει πάλι μόνη.
Κάθε ξημέρωμα πονάει.
Ρίχνει αλάτι στην πληγή
την κάνει να ξυπνάει.
Τα μεσημέρια του χειμώνα
βγαίνω στον κήπο
και μάταια,
αναζητώ μιαν ανεμώνα.
Χιόνι και κρύο και ερημιά
σκεπάζουν την ψυχή μου.
Δεν έχει τέλος, ούτε αρχή
Αυτή είναι η ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου