Τώρα που το μυαλό μου πετάει και γυρίζει πίσω στις στιγμές που αγαπηθήκαμε, στις όμορφες μέρες που ζήσαμε μαζί, νιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη γιατί μπορεί άθελά μου να σε πίκρανα κάποιες άλλες.
Μην βιαστείς να μου κλείσεις το τηλέφωνο.
Άκουσέ με. Έχει περάσει τόσος καιρός πια, που δεν αξίζει να κρατάμε μέσα μας καμία κακία.
Ίσως αύριο, να μην μπορώ να σου μιλήσω, ποιος ξέρει αλήθεια πότε θα φύγει; Και πόσος καιρός του μένει που θα ξυπνά το πρωί αντικρίζοντας τον ήλιο;
Κρατάω μόνο τις στιγμές της ευτυχίας μας.
Τι κι'αν πέρασε και δεν κράτησε για πάντα; Τι είναι άλλωστε το "πάντα";
Μια στιγμή είναι κι'αυτό στην αιωνιότητα.
Αυτή την μαγική στιγμή κρατάω από σένα λοιπόν.
Δεν μπορώ να σου απλώσω το χέρι, αλλά, σε κοιτάω στα μάτια και σου ζητάω συγγνώμη.
Για ο,τι άφησα να πέσει κάτω, για ό,τι δεν κατάφερα να συγκρατήσω, για ο,τι σου είπα που σε πίκρανε.
Ξέρω, οι κουβέντες δεν γυρίζουν πίσω άμα τις ξεστομίσεις...
Μένουν χαραγμένες στο μυαλό να μας βασανίζουν και να μας πονούν.
Αλλά ξέχνα αν μπορείς αυτές τις χαρακιές.
Κοίτα τις άλλες, αυτές που χαράξαμε στην πέτρα, τις ώρες της αγάπης σαν τα αρχικά μας μέσα σε μια καρδιά...
Κράτα την στιγμή που σου είπα ότι σ'αγαπώ, και το εννοούσα.
Θυμήσου την φορά που φίλησα τα μάτια σου για να σου διώξω τους εφιάλτες. Και την άλλη, εκείνη που χαϊδεψα το μέτωπό σου, για να πάρω από πάνω του τις έννοιες σου. Έστω και αν έτσι αναγκάστηκα να τις κουβαλήσω εγώ, στις δικές μου πλάτες.
Μην μου θυμώνεις που δεν άντεξα πολύ. Ανθρώπινα σκέψου, πως, τόση ήταν η αντοχή μου και παραπάνω δεν μπόρεσα.
Ξέρω πως έφυγα, και η φυγή μου σε πόνεσε, αλλά πονούσα και εγώ.
Αυτό μόνο σκέψου.
Και μη μου θυμώνεις.
Να ξέρεις μόνο, ότι, αυτό το τελευταίο μας φιλί, το κουβαλάω σαν βαρύ σημάδι μέσα μου.
Σαν το φιλί του Ιούδα.
Έτσι δες το.
Και από την άλλη του όψη. Εκείνη που δεν φαίνεται.
Εκείνη που κρύβει το χρέος του Ιούδα στον δάσκαλό του.
Σ'αυτά που έπρεπε να γίνουν, γιατί δεν γινόταν αλλιώς...
Σκέψου το βάρος που κουβαλάει ο Ιούδας στα χείλη του.
γιατί έκανε αυτό που "έπρεπε".
Πριν με κρίνεις, πριν μου κλείσεις το τηλέφωνο, σκέψου τον Ιούδα μόνο του, κρεμασμένο σε μια συκιά και τα 30 αργύρια σκορπισμένα στο χώμα.
Και να θυμάσαι ότι το φιλί του εκείνο το τελευταίο, έκρυβε κατά βάθος την αγάπη του στον δάσκαλό του και το χρέος του σε ότι έπρεπε να συμβεί.
Να είσαι καλά...
Εσύ, που σ'αγάπησα, όπου κι'αν είσαι, όποιος κι'αν είσαι...
Να είσαι καλά...
Μεγάλη Τετάρτη, 15 του Απρίλη του 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου