Μες το κεφάλι μου φωνές
λέξεις, άνω τελείες,
ψιλές, δασείες και θαυμαστικά,
άχρηστα πιά, στην γλώσσα
υλικά.
Όλα στριμώχνονται ασφυκτικά
εκεί μέσα.
"Φύγετε, τους λέω,
κρατείστε αποστάσεις
οι καιροί είναι επικίνδυνοι".
Τίποτα αυτά, όλα μαζί
σπρώχνουν
να βρούν τρόπο
να βγούν στο χαρτί,
να μιλήσουν με την δική τους φωνή.
"Τι περιμένετε απ' το δικό μου χέρι;"
"Πάτε αλλού, εγώ δεν γράφω πιά"
τους λέω.
Μα δεν μ' ακούνε.
Μόνο φασαρία κάνουν.
Με ζαλίζουν, με τρελλαίνουν.
Στον ύπνο μου, δεν ησυχάζω.
Σαν ερινύες με κυνηγούν
παντού.
Ούτε τα χάπια δεν τις κάνουν
να σταματήσουν πιά.
Και το στόμα πεισματικά
παραμένει κλειστό.
Το χέρι ανίκανο να γράψει.
Το χαρτί πάντα λευκό.
Σαν τον θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου