Μην τους φοβάσαι τους νεκρούς,

μου είπες. 

Και με χαϊδεψες απαλά, 

στο μάγουλο.

Μα, το χάδι σου δεν το ένιωσα

όπως παλιά.

Μην τους φοβάσαι τους νεκρούς,

είναι η προστασία σου

μου είπες, 

και γώ, προσπαθούσα 

να σου πω, πως δεν 

φοβάμαι τους νεκρούς.

Φοβάμαι τους ζωντανούς.

Φοβάμαι, που πέθανες 

και έμεινα μόνη μου.

Φοβάμαι, που με πνίγει

η μοναξιά,

χωρίς εσένα πιά. 

Φοβάμαι, που αγκαλιάζω

το άδειο σου ρούχο.

Φοβάμαι, που το μαξιλάρι

δίπλα μου

δεν έχει πιά τη μυρωδιά σου.

Μην τους φοβάσαι,

μου ξανάπες.

Και γώ, σου ζήτησα 

να με πάρεις μαζί σου

να μην φοβάμαι άλλο.

Μα, οι νεκροί δεν μας ακούν

εμάς τους ζωντανούς.