Μην μου θυμώνεις μάτια μου. Δεν σε ξέχασα, δεν είναι γι' αυτό που δεν γράφω. Απλά δεν έχω τίποτα να πω πια, που δεν έχει ήδη ειπωθεί.
Δεν νιώθω πως προσθέτω κάτι σ'αυτόν τον κόσμο με τον λόγο μου. Δεν ακούει ο κόσμος. Έχει ξεχυθεί στην λεωφόρο της ζωής και τρέχει χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό, χωρίς να νοιάζεται για τον διπλανό του παρά μόνο για να καταφέρει να τον ποδοπατήσει.
Κάπως έτσι βγήκα από την κούρσα της ζωής. Θέλησα να σταματήσω και να κοιτάξω γύρω μου, να δω αν σώζεται κάτι από την καταστροφή, και έτσι ξέμεινα. Μόνη μου στην λωρίδα της ανάγκης, παρατηρώ τώρα τους άλλους να τρέχουν και εγώ μένω ακίνητη. Με μια αγκαλιά ποιήματα στα χέρια, που δεν ξέρω τι να τα κάνω πια, και τόση κούραση στην ψυχή μου που δεν με κρατάνε τα πόδια μου όρθια. Μα όρθια μένω και παρατηρώ. Γύρω μου αλλόφρονες οι άνθρωποι περνούν χωρίς να νοιάζονται για τον διπλανό τους. Σαν να βρίσκονται σε μιά κούρσα θανάτου και πρέπει να προλάβουν να επιζήσουν. Κανένας δεν απλώνει χέρι βοηθείας, κανένας δεν ελπίζει να πιαστεί από κάποιο χέρι. Όλα σιωπή πια. Θόρυβος και εκκωφαντική σιωπή. Δεν έχει τραγούδι ο κόσμος να πει. Δεν υπάρχουν λέξεις. Δεν υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας. Παντού θάνατος και καταστροφή. Ακόμα και η φύση στράφηκε εναντίον μας. Μετά από τα τόσα που της κάναμε, ακόμα και αυτή αγανάκτησε. Πότε θα καταλάβει ο άνθρωπος μάτια μου να σταματήσει; Να γυρίσει πίσω και να διορθώσει ό,τι ακόμα διορθώνεται; Θα προφτάσουμε άραγε να σταματήσουμε πριν τον γκρεμό;
Ηλιόλουστος μπήκε ο Νοέμβρης. Με έναν ήλιο που καίει τα πάντα στο διάβα του. Και μεις ακόμα δεν το νιώθουμε. Ούτε μια σταγόνα βροχής δεν υπάρχει να δροσίσει τα διψασμένα χώματα. Κι' όταν η βροχή έρχεται επιτέλους έχει τόσο θυμό μέσα της που πνίγει τα πάντα στο διάβα της.
Μένω ακίνητη και περιμένω. Σιωπώ και περιμένω. Ψάχνω μάταια κλαδί ελιάς μετά τον κατακλυσμό.
Καλό μήνα εύχομαι από μέσα από την ψυχή μου. Με μια αργή ποτιστική βροχή, γεμάτη τρυφεράδα για την διψασμένη γη και τις απότιστες ψυχές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου