Ψυχραιμια

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!!!!!!!!
Βλέπω το πρόσωπό σου στον καθρέφτη.
Το ονομά σου είναι φωτισμένο στον μικρό πίνακα του υπολογιστή μου, και δείχνει πως είσαι εκεί, στην άλλη άκρη της γραμμής, δικτυωμένος και σύ, χαμένος μέσα στο απέραντο γαλάζιο του διαδικτύου.
Ενας ωκεανός απέραντος, που μας χωράει όλους μες την αγκαλιά του, σαν στοργικός πατέρας. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά!
Να σου μιλήσω? Να περιμένω να μου μιλήσεις πρώτος εσύ?
Αρχίζω να γράφω προσπαθώντας να σκοτώσω την ώρα.
Ενας αιώνας περνάει απο πάνω μου, και με τσακίζει.
Τα νεύρα μου κουρέλια πολύχρωμα, σαν αυτά στην καινούργια φούστα πού αγόρασα το απόγευμα.
Την πήρα γιατί σκεφτόμουν να την φορέσω όταν θάμαστε μαζί. Αλλά πάλι, θάμαστε μαζί ποτέ? Συναντιόμαστε αργά το βράδυ, εδώ στο γνωστό μας μέρος, μέσα στούς καπνούς και τα τσιγάρα του κυβερνοχώρου.στο διαδίκτυο.
Ενα περίεργο ραντεβού, απο αυτά που δεν έχουν αρχή και τέλος, και που οσο αθώα φαίνονται, τόσο είναι παράνομα και σκοτεινά.
Δεν μου έχεις πιάσει ποτέ το χέρι, δεν σου έχω δώσει ούτε ένα κλεφτό φιλί σε κάποια σκοτεινή γωνιά. Κι'ομως! Kάθε βράδυ, την συνηθισμένη μας ώρα, στο γνωστό σημείο, στην ίδια πάντα διεύθυνση, συναντιόμαστε. Μιλάμε, αστειευόμαστε, φλερτάρουμε, σου στέλνω καρδούλες, και μου απαντάς με ανθρωπάκια που μου βγάζουν την γλώσσα,και 'γω σκάω στα γέλια και σου στέλνω πίσω ενα μεγάλο φιλί.
Δεν σε φοβάμαι μήπως με πονέσεις, κρατάω τις αποστάσεις μου.
Μέσα απο την οθόνη του υπολογιστή μου νοιώθω άτρωτη , δυνατή, ικανή να τα βγάλω πέρα μαζί σου.
Και έπειτα, ξαφνικά, το φωτάκι σου σβήνει. Εσύ έχεις φύγει, ένας θεός ξέρει που πήγες, και εγώ έχω μείνει ακόμα εδώ, μόνη μου. Χωρίς την συντροφιά σου, η μοναξιά αυτού του κόσμου είναι αβάσταχτη! Αυτός ο ωκεανός που λίγο πριν με αγκάλιαζε, είναι τώρα σκοτεινός και φουρτουνιασμένος, και νοιώθω να με καταπίνει στα σωθικά του, Και πνίγομαι!
Θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα.
Το δωμάτιό μου είναι τώρα μικρό και με στενεύει,έχω ανάγκη να βγω έξω, στον δρόμο, να δω τον ουρανό, να ψάξω την μεγάλη άρκτο και τα άλλα αστέρια.
Κάνω save στα γραπτά μου και βγαίνω στο δρόμο, αφήνω πίσω μου το δωμάτιο με τα φώτα αναμένα,και τον υπολογιστή ανοικτό. Ανάβω τσιγάρο και κάθομαι στο πεζοδρόμιο. Απόλυτη ησυχία. Στο δρόμο δεν υπάρχει ούτε ένα αυτοκίνητο. Μιά γάτα ξεπηδάει απο τον σκουπιδοτενεκέ απογοητευμένη.
Ακόμα και τα σκουπίδια είναι ερμητικά κλεισμένα στις σακούλες τους απόψε!
Με πλησιάζει δειλά και διστακτικά τρίβει το κεφάλι της στο παπούτσι μου.
Κάθεται για λίγο μαζί μου, και μετά συνεχίζει το νυχτερινό της περίπατο.
Είναι αργά, πρέπει να φύγω και 'γω. Πρέπει να το πάρω απόφαση πιά!
Αν δεν πάψω να κρύβομαι πίσω απο το ψευδώνυμό μου, δεν θάρθεις ποτέ να με βρείς.
Αν δεν σου δώσω όνομα και αριθμό τηλεφώνου, δεν θα ακούσω ποτέ τη χροιά της φωνής σου.
Αν δεν σε εμπιστευθώ, θα μείνουμε για πάντα, σαν τους κολασμένους, να πλανιόμαστε στον κυβερνοχώρο, χωρίς ποτέ να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον...