Βρεχει!
Η πρώτη βροχη φέτος. Απόγευμα Σαββάτου,στο σπίτι , ακούω τα μπουμπουνητά βλέπω τις σταγόνες της βροχής να κυλούν στο τζάμι του παραθύρου.Τα μάτια σου με κοιτάνε μέσα απο την οθόνη του υπολογιστή μου, και 'γω φοβάμαι να σε κοιτάξω πίσω. Χαμηλώνω το βλέμμα μου , σου ρίχνω που και πού καμμια κλεφτή ματιά και προσπαθώ να βρώ μέσα μου τι να κάνω. " Ο,τι σε φωτίσει ο Θεός" έλεγε ο πατέρας μου. Αλλα ....Ο Θεός μου έκοψε το ρεύμα........και δεν εχω πάνω μου ούτε σπίρτα , ούτε αναπτήρα....Γαμώτω μου!
"θα συνηθίσω", λέω στον εαυτό μου. "μετά από λίγο, τα μάτια, συνηθίζουν και βλέπουν στο σκοτάδι".....αλλα δεν βλέπω τίποτα.
"Να με προσέχεις... μάτια μου γλυκά, να με προσέχεις"...... Σαββατόβραδο.
Θέλω να βγω. Θέλω να χορέψω ζειμπέκικο, και να ακούω τον Πάριο να τραγουδάει "δώσε μου λιγάκι ουρανό... " Mε ξέρεις καθόλου? Ξέρεις οτι όταν μου την δίνει χορεύω ζειμπέκικο? Με νοιώθεις οταν πονάω μέσα μου?
Βαζω τα ακουστικά, και το cd με "το σημάδι". Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ τελικά! Δεκαπέντε χρόνια πρίν το άκουγα, αυτό το ίδιο τραγούδι . Δεν θα βάλω ποτέ μυαλό! Μην προσπαθήσεις να με αλλαξεις αγάπη μου..... Μονο να με καταστρέψεις θα καταφέρεις. Ειμαι σαν το νερό που κυλάει, δεν μπαίνω σε μπουκάλι.