Σού το ζήτησα βέβαια με τον τρόπο μου. Δεν σού έδωσα και πολλά περιθώρια, έτσι είπες! Μπορεί νάχεις και δίκιο. Μπορεί και άδικο πάλι.Εγώ, απλά σε ρώτησα, κάτι που δεν ήθελες να απαντήσεις. Και αντί να απαντήσεις, έφυγες!
Τώρα τα μάτια σου, με κοιτούν μέσα απο την ταπετσαρία της οθόνης του υπολογιστή μου, και δεν είμαι σίγουρη πιά, τί μου λένε. Θ α γυρίσεις άραγε για να με πάρεις αγκαλιά , ή για να μαζέψεις τα πράγματά σου? Και τί θέλω στ'αλήθεια εγώ απ' τα δύο? Το σίγουρο είναι , πώς ότι και να γίνει, είναι καλλίτερο απο κάτι που δεν λέγεται, και δεν γίνεται, ενώ υπάρχει και πλανάται στον αέρα που αναπνέουμε.
Τελικά, τα κατάφερα και έκλαψα και αυτή την φορά! Και πόνεσα, και πονάω πολύ.. και ίσως ο μεγάλος πόνος να μην έχει έρθει ακόμα....
Σε όλες μας τίς σχέσεις πονάμε τελικά, άμα νοιώθουμε, και δυστυχώς καταφέρνουμε να πονέσουμε και τους άλλους.άμα νοιώθουν...
Κλείνουν τα πρησμένα μάτια, απο την ταλαιπωρία και το κλάμα. Ο ύπνος έρχεται να σε λυτρώσει μέχρι το πρωί.Μόνο η γεύση μένει πικρή στο στόμα, δηλητήριο ,στο πρωινό ξύπνημα.
2 σχόλια:
Ενα περίεργο πράγμα. εγω πάλι όταν είμαι όπως εσύ... το μόνο ποθ δεν θέλω είναι να κοιμηθώ.... έχω γράψει χιλιόμετρα στην παραλαική με εναν κολλητό μου τον Βασίλη Τσιτσάνη η χιλιόμετρα κειμένων με εναν άλλον κολλητό μου τον Πι-σι.
Όταν έρχεται η ανάγκη για λύτρωση μέσα από τον ύπνο να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν και οι φίλοι που μπορούν να υποστηρίξουν τις άσχημες στιγμές της μοναξιάς ή της κακής συμπεριφοράς.
Δημοσίευση σχολίου