Κατάθλιψη ή Σοφία?

Έχεις ποτέ νοιώσει την πολυτέλεια της κατάθλιψης?Εχεις ποτέ νοιώσει πώς δεν έχεις κουράγιο να ντυθείς και να βγείς έξω? Να μην θέλεις να ντυθείς, ούτε να πλυθείς κάν, να μαζεύονται στίβα σωρό τα ρούχα σου το ένα πάνω στο άλλο, και να μην έχεις κουράγιο και διάθεση να τα κρεμάσεις πάλι πίσω στην ντουλάπα, να μήν μπορείς να σηκωθείς το πρωί απο το κρεββάτι, και να περιφέρεσαι μετά άσκοπα και κουρασμένα όλη την μέρα μέσα στο σπίτι με τις πυτζάμες, ενώ οι δουλειές μαζεύονται σε ένα βουνό που περιμένει.......να πέσει και να σε πλακώσει?
Βλέπεις τον ήλιο να λάμπει έξω από το παράθυρό σου, θέλεις να βγείς, να πάρεις βαθειά ανάσα, να ρουφήξεις αέρα, και να τον χώσεις με το ζόρι στα πνευμόνια σου, και τα πόδια σου μένουν καρφωμένα μέσα στις παντόφλες σου, και με δυσκολία κινούνται μέσα στην ακτίνα του υπνοδωματίου σου.
Θέλεις να κλάψεις, σε πνίγει ένας κόμπος στον λαιμό σου, ένα παράπονο που δεν μπορείς λογικά να το εξηγήσεις, γιατί στην πραγματικότητα, δεν σου λείπει τίποτα. Είσαι από τους ελάχιστους προνομιούχους αυτού του κόσμου, και αυτή είναι ίσως η τιμωρία σου...... Έχεις χρόνο να σκεφτείς, να ψαχτείς, έχεις εξασφαλισμένα τα απαραίτητα, και σε βασανίζουν όλα αυτά τα σαδιστικά υπέροχα περιττά της ζωής μας!
Τίποτα δεν σε ικανοποιεί. Όλα τα θέλεις μέχρι να τα αποκτήσεις, μέχρι κάποιος να σου τα προσφέρει, κακομαθαίνοντάς σε, συνεχίζοντας έτσι την παράδοση με την οποία μεγάλωσες, και μετά, δεν σου λένε τίποτα... δεν σημαίνουν τίποτα. Δεν έχουν καμμία απολύτως αξία, πράγμα που αντικειμενικά και έξω απο αυτό το πλαίσιο, είναι απολύτως σωστό, γιατί , πραγματικά δεν έχουν νόημα σαν πολυτελή αντικείμενα, πρέπει όμως να έχουν , σαν κίνηση σαν προσφορά απο την μερηά αυτού που μπαίνει στον κόπο και στην προσπάθεια να σου τα προσφέρει.
Και εκεί είσαι "χαλασμένη" spoiled rotten, θα σε έλεγε ο Σκοτ Φιτζέραλντ. Εκεί , θα βρεί κανείς μέσα σου "L'ennui" et le spleen" του Μπωντλαίρ, στα "Ανθη του Κακού" αυτό, το φρικτό , που κατατρώει την ψυχή σου αφήνωντας παιδικά ανέπαφη την σάρκα σου.
Αυτή είναι η δική σου τιμωρία. Και σύ,όπως και ο Σύσιφος, ανεβοκατεβαίνεις τον δικό σου ανήφορο και Γολγοθά, πάνω κάτω. Πάντα ο ίδιος δρόμος, πάντα η ίδια έλλειψη ικανοποίησης, πάντα η ίδια απουσία χαράς .
Πάνω -κάτω, μαθαίνεις να δέχεσαι την ζωή όπως σούρχεται, σκύβεις το κεφάλι στην καρπαζιά χωρίς να υποκύπτεις, δέχεσαι στωικά το χαστούκι, και συνεχίζεις, με αξιοπρέπεια, σφίγγεις τα δόντια , και δεν μιλάς.
Αυτοσαρκάζεσαι, και ο κόσμος θαυμάζει σε σένα το μεγαλείο και την δύναμη της ψυχής σου. Που μπορείς και στρέφεις το μαχαίρι μέσα σου , που σκαλίζεις με τα ίδια σου τα χέρια, την πληγή σου, που μπορείς και δαγκώνεις τις σάρκες σου και στάζεις το δηλητήριο της γλώσσας σου μέσα στις φλέβες σου.
Και κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς το μόνο που προσπαθείς απεγνωσμένα, είναι να σε σκοτώσεις και να λυτρωθείς!
Κάποιοι, θα πούν για σένα στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους, πώς έχεις περάσει πολλά, και πώς αυτά σε έκαναν σοφή. Εσύ μέσα σου ξέρεις πώς απλά πέρασαν από πάνω σου πολλά, που δεν τα ξέπλυνε το νερό, πολλοί που δεν τους ξεθώριασε ο χρόνος.
Δεν είναι κατάθλιψη αυτό που νοιώθεις, το ξέρεις καλά, και ας καταπίνεις με τίς χούφτες τα αντικαταθλιπτικά. Δέν είσαι ούτε σοφή, ούτε κάν μέτρια έξυπνη.
Και αυτή η αναγούλα που νοιώθεις όλο και πίο έντονη τον τελευταίο καιρό , ίσως να μήν είναι κάν στο μυαλό σου. Μπορεί απλά να παράφαγες.......