"Που όλα τα χατήρια,
μου τ'αργησες πολύ,
κι'εφυγα η τρελλή,
ψηλά στον ουρανό..."
Πάλι με ξέχασες αγάπη μου! Με ξέχασες και μ'έχασες! Πάλι.
Αχ! πόσο δυνατή είναι αυτή η ρημάδα η συνήθεια! Πόσο ύπουλη! Μπαίνει μέσα στο πετσί μας, ποτίζει το αίμα μας, και είναι πιά αδύνατον να την βγάλουμε απο μέσα μας.Γίνεται ένα με το μυαλό και την καρδιά μας. Οσο και αν θέλουμε, είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε αλλοιώς.
Και ξέρεις ποιό είναι το πιό κακό απ'όλα αυτό? Η διαπίστωση του γεγονότος!
Που δεν σου αφήνει άλλα περιθώρια. Δεν σου δίνει την δυνατότητα να παραμυθιαστείς, ακόμα και αν θέλεις, ακόμα και αν έχεις την διάθεση.
Δεν μπορείς να κρυφτείς απο τον εαυτό σου, δεν μπορείς να του πεις ψέμματα.
Ξέρεις οτι έτσι είναι, οτι τίποτα τελικά δεν θα αλλάξει, και οτι εσύ αυτό δεν μπορείς να το δεχτείς. Και ξέρεις άρα, οτι μοιραία θα έρθει αυτή η στιγμή που δεν θα μπορεί να γίνει αλλοιώς, όσο και αν προσπαθείς να κερδίσεις χρόνο, όσο και αν προσπαθείς να το αναβάλλεις!
Τότε είναι που παύεις πιά να αγωνίζεσαι, παύεις να θυμώνεις, και όλοι νομίζουν οτι όλα είναι καλά,
"πριν το τέλος, πως μοιάζει η σιωπή, σαν αγάπη μεγάλη"......
έτσι κάπως.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου