Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

ΠΩΣ ΓΙΝΑΜΕ ΕΤΣΙ?

Μπήκες μέσα στο σπίτι με ενα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά.... Με αγκάλιασες, εβαλες στο CD "Τερμίτες", "κατι άστραψε " μου τραγούδησες στο αυτί μου με την βραχνή σου φωνή, αυτή που με ξετρελλαίνει, με πήρες αγκαλιά, μου ψιθύρισες τα χνώτα της ανάσας σου στ'αυτί μου, με ανατρίχιασες.... Πεθαίνω οταν το κάνεις αυτό, λιγώνομαι, λυγίζουν τα γόνατά μου. Με σήκωσες ψηλά , και άρχισες να με γυρίζεις και να με χορεύεις.......
Σήμερα μαζεύεις τα πράγματά σου! Εφυγες χτυπώντας την πόρτα πίσω σου. Είχαν τελειώσει όσες πικρές κουβέντες είχαμε να πούμε ο ένας στον άλλον.Υπήρξε μιά στιγμή παύσης. Ψάχναμε και δύο, λες, να βρούμε τι θα πληγώσει τον άλλον πιό πολύ για να το ξεστομίσουμε...... και εκεί , στη παύση, φόρεσες το σακκάκι σου και έφυγες. Φτάσαμε και οι δύο στο τέρμα. Με την πλάτη στον τοίχο. Μόνο το κεφάλι μας μπορούμε να χτυπήσουμε πιά. και να ματώσουμε ο ένας τον άλλον. Μπερδέψαμε τα "δεν μπορώ" με τα "δεν θέλω", και δεν πάμε πουθενά.
Κάπου στ'αγκαλιάσματά μας, και ενώ κρατιόμασταν από το χέρι, δεν καταλάβαμε και μπήκαμε στο αδιέξοδο.
Τώρα δεν έχει άλλο δρόμο. Πρέπει να βγούμε ο καθένας μόνος του και χωριστά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: