ΗΛΙΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΖΕΣΤΟΣ....

Είναι αυτός ο τρελλός ήλιος του Φθινοπώρου! Αυτός που σε καίει, χωρίς να σε τσουρουφλίζει, αυτός που σου φέρνει μιά γλυκειά νύστα και μιά μέθη, μιά διάθεση να μην κάνεις τίποτα, μόνο να την "κάνεις",ξαφνικά, έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς προορισμό, για κάπου, όπου σε βγάλει. Εχεις μέσα στο κεφάλι σου τις μουσικές του Βιβάλντι, από τις "4 Εποχές", "το Φθινόπωρο", συγκεκριμένα, που είναι το πιό μεστό, το πιό ώριμο κομμάτι,από τα τέσσερα.Μιά ζεστή νοσταλγία, για το καλοκαίρι που έχει περάσει, σε τυλίγει και σου μουδιάζει τα μέλη. Σου φέρνει και μιά μελαγχολία, για τον χειμώνα που έρχεται, αλλά αυτός ακόμα είναι πολύ μακρυά.
Τώρα ο ήλιος, με ναρκώνει, με ζεσταίνει, με ζαλίζει, και θέλω να χωθώ στην λακουβίτσα του στέρνου σου, και να μην βγώ ποτέ από 'κεί, να μείνω εδώ για πάντα, προστατευμένη, μακρυά από τα προβλήματα της μέρας, της εβδομάδας, τού μήνα, της ζωής.