ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ....

"Κάτι" πάντα μικρό, κάτι που δεν το φαντάζεσαι οτι μπορεί να έχει τόση δύναμη.... Ενα τέτοιο "κάτι" είναι πάντα που σου γυρίζει τον κόσμο σου ανάποδα....εκεί που δεν το περιμένεις, ή το περιμένεις?εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν το ομολογείς?
Κάτι που γαργαλάει το στέρνο σου, φτάνει στην βάση του λαιμού σου σαν ένας μικρός κόμπος, προσπαθείς να τον καταπιείς, αλλά δεν κατεβαίνει, γαμώτο, δεν χωνεύεται με τίποτα αυτό το πράγμα, και δεν ξέρεις και τί είναι... ή μήπως ξέρεις?και φοβάσαι να το πείς? Σου βγαίνει το μεσημέρι του Σαββάτου, με τον ήλιο να σε χτυπάει στα μάτια από το πλάϊ,και να σε ψιλοζαλίζει, είναι και η μεσημεριανή ραστώνη, θες να πάς να χωθείς κάτω από τα σκεπάσματα, να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά, να βάλεις το κεφάλι σου μέσα από τα σεντόνια, να κλείσεις κάθε χαραμάδα με τον έξω κόσμο, με το μαξιλάρι....
Μπορείς ακόμα και αναπνέεις? Εχει απόλυτο σκοτάδι εδώ πέρα.Ακούς την καρδιά σου να χτυπάει, την ακούς που σου μιλάει, ακούς τι σου λέει? ή δεν σε συμφέρει και κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις?
Τώρα πνίγεσαι.... θέλεις αέρα, θέλεις φώς , και ο κόμπος στο λαιμό σου είναι πάντα εκεί....