Ο Σταματης Κραουνάκης στο ΜΕΓΑΡΟ....

Ενας φίλος μου έστειλε το παρακάτω σχόλιο για την σημερινή πρώτη από τις δυο παραστασεις του Σταμάτη Κραουνάκη στο Μέγαρο Μουσικής.
"Παρακολούθησα μαζί με φίλους, το "Μουσικό Μονόλογο" ενός εξαιρετικού δημιουργού. Διαπίστωσα οτι ένας αυτοκαταστροφικός άνθρωπος, μετά το σώμα του, επιτίθεται τώρα και στο έργο του. Τί κρίμα, αλήθεια.".....
Συμφωνώ μαζί του. Αυτό που είδα και εγώ, που βρέθηκα στην παράσταση,το λιγότερο που μπορώ να πω ήταν οτι με απογοήτευσε. Μεγάλωσα, ερωτεύτηκα, ωρίμασα,(ωρίμασα?) (τι λέω μωρέ? αυτό πάλι που το βρήκα?) πόνεσα και γέλασα με τα τραγούδια του Κραουνάκη.... Και σήμερα, δοκίμασα και το αίσθημα της απογοήτευσης .... Ενας "έξαλλος" άνθρωπος, πάνω στην σκηνή, που χοροπηδούσε και ούρλιαζε, σαν να βρισκόταν αλλού, σαν να μην είχε πλήρη επαφή με το περιβάλλλον. Το περιβάλλον του Μεγάρου Μουσικής.... τουλάχιστον, γιατί δεν βρισκόταν σε μπουάτ..... ούτε ο κόσμος, ούτε ο χώρος βοηθούσαν για να εκφραστεί με τον τρόπο που το έκανε.
Στενοχωρήθηκα. Γιατί πιστεύω οτι ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι "μεγάλος" συνθέτης, και η εικόνα που παρουσίασε δεν του ταιριάζει. Στενοχωρήθηκα και γιατί δεν είδα την Λίνα Νικολακοπούλου στην σκηνή μαζί του. Ισως γιατί αυτούς τους δύο τους έχω στο μυαλό μου πακέτο....