Δεν είναι μόνο το τραγούδι , που είναι το αγαπημένο μου.
Είναι που κατάλαβα σαν να έφαγα "φλασιά" που λένε, τι ακριβώς μου συμβαίνει......
Αναρωτιέμαι τι έχω πάθει και εχω αυτό το "κόλλημα" μαζί σου.
Και ενώ η ζωή μου, συνεχίζεται κανονικά, βγαίνω έξω, φλερτάρω, γελάω, κλαίω πού και πού, αλλά πάντα συνεχίζω, και προχωράω, είναι πάντα, κάτι που με ενοχλεί.
Κάτι σαν να "έχω πατήσει μιά τσίχλα" με το παπούτσι μου, και σε κάθε μου βήμα ακούω το "κλατς', που κάνει η σόλα που κολλάει στο πεζοδρόμιο.......
Σκέφτομαι λοιπόν, πως τελικά, ο,τι συμβαίνει, είναι που, αυτό που είχαμε, ή που τουλάχιστον είχα εγώ μαζί σου, γιατί, δεν είμαι σίγουρη πιά αν το είχαμε και οι δυό μας, συνεχώς, "δεν μου τελείωσε "...
Απλά, εγώ κάποια στιγμή διαπίστωσα πως ο τρόπος με τον οποίο το ζούσαμε, ήταν κακός και ανυπόφορος και αποφάσισα να το "κόψω".
Με το μαχαίρι!
Ξαφνικά και χωρίς άλλη αναβολή!
Κάποια στιγμή, ενοιωσα πως είχα δώσει απ' την μεριά μου, όσες ευκαιρίες δικαιούταν αυτή η σχέση, και είπα "φτάνει πιά, ως εδώ."
Και μετά έμεινε η πληγή να αιμορραγεί....
Μιά ζωή, χτυπάω την γροθιά μου στο μαχαίρι, ματώνω και μετά προσπαθώ να κλείσω την πληγή.
Θυμάμαι που μπήκες στο σπίτι βιαστικός. Κάτι κρατούσες στο χέρι σου, κάτι είχες φέρει από το δικό σου σπίτι, ενα CD. "ΤΕΡΜΙΤΕΣ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ", το έβαλες στο cd player, "Κάτι άστραψε....." με φίλησες, με πήρες αγκαλιά, και αρχίσαμε να χορεύουμε στη μέση του σαλονιού.
Πόσο να κράτησε άραγε? Μερικά λεπτά?
Εχουν περάσει τόσα χρόνια, και για μένα, ακόμα δεν έχει τελειώσει αυτός ο χορός. Λες και κόλλησε το CD !!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου