Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

LETTERS TO AN IMAGINARY ΕΧ-LOVER.... LETTER 5. "Εκ των έσω"....

Και σήμερα μόνη μου στο σπίτι.
Δύσκολη που είναι η νύχτα! Και περνάει σχεδόν όλη μέχρι να καταφέρω να πέσω στο κρεβάτι.
Και σήμερα ήρθε ο Γ. και κάθησε μαζί μου για συντροφιά. Για καμμιά ώρα περίπου.
Καθόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον, στους καναπέδες του σαλονιού και  ανταλλάσουμε λίγες κουβέντες, κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε πολύ.
Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια πιά, που δεν χρειάζονται πολλά λόγια.
Μετά φεύγει.
Και μένω πάλι μόνη μου.
Συνεχίζω την βότκα και το πουράκι μου, Διαβάζω κανένα βιβλίο, ακούω μουσική στο ραδιόφωνο, μένω ώρα ξαπλωμένη στον καναπέ, ούτε και 'γώ ξέρω για πόσο.
Καμμιά φορά, με πιάνουν και τα κλάμματα. Οχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές, οταν ακούω κάποιο τραγούδι που κάτι μου θυμίζει.
Κάτι από σένα, από τους προηγούμενους, από τον επόμενο... από την ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα, και από αυτή που βλέπω να έρχεται.
Εσύ, δεν θάρθεις ξανά πίσω, και ας σε περιμένω πάντα. Και ας ξέρω πως, είναι καλλίτερα έτσι, πως, εγώ το διάλεξα, πως, μόνη μου το αποφάσισα...
Και Σύ, δεν είσαι δίπλα μου, είσαι στην άλλη άκρη της γής, και μου στέλνεις μηνύματα πως με αγαπάς και πως σου λείπω. Αλλά δεν μπορώ να σφίξω το χέρι σου τώρα που τό'χω ανάγκη, δεν μπορείς να με πάρεις αγκαλιά τώρα που το χρειάζομαι.
Και έτσι, πάλι δαγκώνω το χέρι μου για να μην φωνάξω από τον πόνο και το  παράπονο, για να μην ουρλιάξω από την απελπισία που με πνίγει.
Οπως τότε, στο Μόναχο.
Τελικά, αυτός ο γύψος δεν βγήκε ποτέ!
Κόλλησε λές, πάνω στο πετσί μου.Και είναι πιά αόρατος, αλλά έχει γίνει ένα με μένα.
Τίποτα δεν τον διαπερνά.Κανένας δεν τον βλέπει για να τον σπάσει και να με βγάλει από 'κεί μέσα.
Σαν θαμμένη ζωντανή!
Ετσι ένοιωθα και τότε. Και έσφιγγα τα χέρια μου με τόση δύναμη που τα νύχια μου έκαναν σημάδια στις παλάμες μου. Και στα μάγουλά μου, κυλούσαν τα δάκρυα, μα δεν μιλούσα. Μόνο έλεγα απο μέσα μου "θα περάσει ο καιρός", "θα περάσει".
Και από τότε όλα τα περνάω έτσι.
Σφίγγω τα χείλια μου, οταν είμαι μόνη αφήνω να κυλήσουν και τα δάκρυά μου, και λέω στον εαυτό μου, "θα περάσει ο καιρός", "θα περάσει και αυτό, και το επόμενο".
Και έτσι περνάει και η ζωή μου!
Ετσι πέρασαν και όλοι οι προηγούμενοι, έτσι θα περάσεις και εσύ, και όλοι οι επόμενοι....
Και ο γύψος θα κολλάει ακόμα πιό πολύ πάνω στο κορμί μου, και κανείς σας δεν θα τον σπάσει για να με βγάλει έξω......
Εσύ, μου ψιθύριζες στο αυτί, με την βραχνή φωνή σου τραγούδια,που τώρα τα ακούω και βάζω τα κλάμματα.
Και Σύ, μου αφιερώνεις τραγούδια από το You Tube.
Και 'γώ, φτιάχνω CDs με τα τραγούδια σας, και τα ακούω μετά μόνη μου τα βράδυα στο άδειο σπίτι.
Εσένα, σε έδιωξα από το σπίτι μου ένα βράδυ, γιατί δεν άντεξα άλλο το ψέμα σου  απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι σε μένα, απέναντι στην ζωή μας!
Και Σένα, δεν θέλω να σε βάλω στην ζωή μου, γιατί δεν θα διαφέρεις από τους άλλους!
Και ο γύψος γύρω από το κορμί μου, Τείχος, χωρίς Κερκόπορτα....
και η "Αλωση", έχει ήδη γίνει, "εκ των έσω".
Αυτών "των έσω",
που,
Εσύ, δεν μπόρεσες τελικά να νικήσεις, όπως ισχυρίζεσαι οτι πίστευες.....
και Σύ, δεν μπορείς να μου γιατρέψεις  από όπου βρίσκεσαι.....

Δεν υπάρχουν σχόλια: