Αγάπη μου.......
Πάλι ξύπνια έμεινα όλο το βράδυ και σε σκεφτόμουν.....
Εκλαιγα που δεν ήσουν δίπλα μου στο κρεβάτι , μετά, θύμωνα, με σένα, με μένα, με τους άλλους, λες και φταίνε αυτοί, για μας.
Για το πώς είμαστε τώρα χώρια, ο καθένας μόνος του ή με άλλους συντρόφους. Για το ότι δεν τα καταφέραμε τελικά .....
Δεν το πιστεύω , αρνούμαι να το δεχτώ!
Και από την άλλη, εγώ ήμουν αυτή που οδήγησα τα πράγματα εκεί, εγώ ήμουν αυτή πού πήρα την τελική απόφαση, εγώ ήμουν αυτή που σου ζήτησα να φύγεις......
Και τώρα, περνάω όλο το βράδυ όρθια μπροστά στο παράθυρο, κοιτώντας έξω στον δρόμο, και περιμένοντας να σε δώ να περνάς μπροστά από το σπίτι, να έρχεσαι, να χτυπάς το κουδούνι και να μου λές πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα, και 'γώ, να πέφτω σαν τρελλή στην αγκαλιά σου.
Εχουν περάσει τόσοι μήνες από τότε που χωρίσαμε, αρχίζω πιά, σιγά σιγά να συνηθίζω.
Ισως και να μου αρέσει η ζωή μου χωρίς εσένα.
Βλέπω τις φίλες μου, βγαίνω έξω με φίλους, φλερτάρω.
Δεν φοβάμαι πιά μήπως κάνω κάτι που θα σε θυμώσει και θα με μαλώσεις, ούτε οτι θα τσακωθούμε..... Τα μούτρα, η γκρίνια, η παράλογη μιζέρια της κοινής μας ζωής.
Δεν αντέχω πιά ούτε στην ιδέα, οτι μπορεί να εγκατασταθούν ξανά στην ζωή μου.
Μου λείπεις αφάνταστα έτσι όπως σε έχω φτιάξει πιά στο μυαλό μου.
Τρυφερό και γελαστό, πάντα χαρούμενο, όπως όταν σε γνώρισα.
Τότε, που βιαζόσουν να γυρίσεις από την δουλειά σου κοντά μου, και δεν άντεχες ούτε στιγμή μακρυά μου! Τότε που μου ψιθύριζες στο αυτί, και μου τραγουδούσες με την βραχνή γλυκειά φωνή σου.
Πόσο καιρό κράτησε αυτό άραγε? Δυό-τρείς μήνες? Δεν θυμάμαι πιά.
Αλλά ο,τι θυμάμαι από σένα είναι μόνο αυτό....
Τα άλλα τα ξέχασα. Τα έσβησα από την μνήμη μου.
Απ'όλες μας τις φωτογραφίες, κράτησα αυτή, που φαίνονται μόνο οι φιγούρες μας σαν σκιές στον τοίχο.
Είμαστε αγκαλιά, δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αν είμαστε ευτυχισμένοι ή οχι... Και έτσι, μ'αρέσει να σκέφτομαι οτι είμαστε τρελλοί από έρωτα, σε μιά στιγμή απόλυτης ευτυχίας....
Δυό σκιές πάνω στον τοίχο. Τίποτα δεν μπορεί να τις χωρίσει, καμμιά δυστυχία δεν μπορεί να τις βλάψει.
Είσαι η τελευταία μου σκέψη κάθε ξημέρωμα, πρίν με πάρει ο ύπνος, και η πρώτη μου σκέψη μόλις ανοίξω τα μάτια μου το πρωί.
Ολη την υπόλοιπη μέρα, απλά, σε σκέφτομαι.
Ξαφνικά, συνειδητοποιώ τι μας έχει συμβεί!
Τώρα που δεν είμαστε πιά μαζί, μπορώ επιτέλους να σε αγαπάω χωρίς άγχος!
Τώρα, επιτέλους, απελευθερώνω τον εαυτό μου στον έρωτα μαζί σου, γιατί, χρησιμοποιώ το κορμί κάποιου άλλου και μπορώ να σου αφιερώνω όλες μου τις σκέψεις, όλο μου το είναι.
Τώρα δεν φοβάμαι ούτε ντρέπομαι πιά να σου πώ αυτά που θέλω, γιατί δεν είσαι εσύ αυτός που με ακούς. Δεν μπορείς να με κρίνεις πιά! Μπορώ επιτέλους να είμαι μαζί σου ο εαυτός μου!
Αγάπη μου!
Τώρα ζώ την απόλυτη ευτυχία μαζί σου.
Τώρα δεν μπορεί να μας χωρίσει τίποτα πιά.
Τώρα είσαι όλος δικός μου. Δεν σε μοιράζομαι πιά με κανέναν άλλον.
Τώρα, είμαστε μόνο ο ένας για τον άλλον!
Δεν υπάρχουν πιά "πρέπει" και υποχρεώσεις. Δεν υπάρχουν κοινωνικά κατεστημένα, δεν υπάρχουν συμβατικότητες.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, εκτός από μας τους δύο γυμνούς, έτσι όπως σταθήκαμε την πρώτη φορά, ο ένας μπροστά στον άλλον,και αγαπηθήκαμε για μιά στιγμή, μέσα στην αιωνιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου