Μόλις που χάραζε...
Σηκωθήκαμε από το κρεβάτι ζεστοί και ιδρωμένοι ακόμα, φορέσαμε τα μαγιώ μας και ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου που ήταν η πισίνα.
Ο μισός ουρανός ήταν ακόμα σκοτεινός, ο υπόλοιπος είχε αρχίσει να κοκκινίζει.
Τα φώτα των ξενοδοχείων αναβόσβηναν ασταμάτητα.
Μπροστά μας, όλοτριγύρω, απλωνόταν η έρημος της Νεβάδα...
Βούτηξα στο κρύο νερό για να βγάλω από πάνω μου την κάψα, και σύ με ακολούθησες.
Και όπως έβγαζα το κεφάλι μου έξω από το νερό, χαμογέλασα και ήπια νερό.
Με αγκάλιασες και μου είπες. " Μην μου πνιγείς, τώρα που σε βρήκα"...
και γώ, χαμογέλασα ξανά.
Αργότερα, κάτω στο δωμάτιο, μού σκούπισες τα νερά από τα μαλλιά μου και έβαλες το μπράτσο σου για μαξιλάρι μου.
Κοιμηθήκαμε αγκαλιά , και όταν ξυπνήσαμε ήταν ήδη μεσημέρι.
Πόνταρα όλα τα λεφτά μου σε ένα νούμερο στη ρουλέτα και έχασα...
Δεν βαρυέσαι...
Κράτησα μόνο μιά μάρκα για ενθύμιο.
Αλλά, έχω ακόμα πάνω μου την αίσθηση του νερού που δρόσιζε το κορμί μου οταν βουτούσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου