Το βρήκα μέσα στο γραμματοκιβώτιο, μιά μέρα μετά.
Είχε κιόλας μαραθεί, και δεν είχε αποστολέα.
Μπορούσα λοιπόν αγάπη μου να σκεφτώ πως ήσουν εσύ που το άφησες μέσα.
Εσύ, ο γνωστός άγνωστος.
Εσύ που είσαι αληθινός μόνο στη φαντασία μου, που ζείς μόνο στα όνειρά μου.
Πού κάθε βράδυ σε παίρνω μαζί μου στο κρεβάτι μου, και χώνομαι στην αγκαλιά σου για να αποκοιμηθώ.
Ένα μαραμένο τριαντάφυλλο, πού, ότι και αν ήθελε να πεί, άργησε μιά μέρα,
ή μήπως μιά ζωή;
Διάλεξα από την βιβλιοθήκη μου ένα αγαπημένο βιβλίο, και το έκλεισα ανάμεσα σε δυό σελίδες του.
Εκεί θα μείνει πιά, για πάντα.
Θα ξεραθεί, και θα είναι ο σελιδοδείκτης μιας αγαπημένης φράσης, μιάς ατάκας.
Όποιος και αν είσαι, εσύ πού το άφησες, στην αφιερώνω.
Την κέρδισες με το σπαθί σου.
Αυτήν την ατάκα, την παίξαμε μαζί στο έργο της ζωής μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου