Ετσι κάπως, ξαφνικά, σαν πρωταπριλιάτικο αστείο.
Χτύπησε το τηλέφωνο και η φωνή σου ακούστηκε από την άλλη μεριά του ακουστικού.
Δεν κατάλαβα για πότε σου μιλούσα, χωρίς να νοιώθω πιά να πονάει κάτι μέσα μου.
Και η φωνή σου ακούγονταν μακρυνή και γνώριμα ξένη. Όπως οι φωνές των φίλων που έχουν χαθεί στα παληά, και τους ξαναβρίσκουμε μετά από χρόνια. Αλλά δεν έχουμε πιά πολλά να πούμε.
Μόνο τα τυπικά. Κουβέντες "κλισέ", ευχές και τα λοιπά.
Και μετά το τηλέφωνο κλίνει και μένεις με τα ξορκισμένα πιά φαντάσματα, σαν ξεφούσκωτα μπαλόνια στο πάτωμα, στο τέλος της γιορτής.
Σαν τα πρωταπριλιάτικα αστεία που στο τέλος της ημέρας τα διαψεύδεις μόνος σου πιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου