ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ...?

Γράφω καλά μου λένε...
Αλλά είμαι θυμωμένη με την ζωή.
Φυσικά και είμαι. Ολοι μας είμαστε.
Θυμώνουμε με τη ζωή, γιατί δεν έχουμε τα κότσια να θυμώσουμε με τους πραγματικούς φταίχτες, τους εαυτούς μας.
Αποφάσισα λοιπόν να είμαι δίκαιη και με έστησα στον τοίχο.
Όπλισα το όπλο μου και με έβαλα στο στόχαστρο.
Άρχισα να θυμάμαι.
Τότε πού, έκανα αυτό... τι μαλακία... μετά που ενώ ήξερα για το άλλο, δεν το πρόλαβα, και ύστερα αυτό και εκείνο, και το άλλο, και άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι και το κουβάρι δεν είχε τελειωμό.
Αρχισαν να κουράζονται τα πόδια μου από την ορθοστασία, και εγώ δεν έλεγα να τελειώσω με το κατηγοριτήριο.
Μου'λεγα, μού'λεγα, μέχρι που πιά άρχισαν τα μάτια μου να τρέχουν σαν ποτάμι και τα δάκρυα μούσκευαν τα μάγουλά μου και 'γώ συνέχιζα και δεν έλεγα να τελειώσω.
Είχαν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου και τίποτα πιά δεν τους συγκρατούσε.
Άλλαξα πόδι, για να ξεκουραστώ, έτσι ακίνητη όπως στεκόμουν απέναντί μου και με περίμενα να ξεθυμάνω. Από υπομονή, άλλο τίποτα. Μιά ζωή, δεν κάνω τίποτα άλλο.
Και όσο με υπέμενα, τόσο περισσότερο θύμωνα μαζί μου.
Τα πόδια μου άρχισαν να πονάνε πιά, και η υπομονή μου σιγά σιγά άρχισε να εξαντλείται.
Πόσο δηλαδή θα κρατούσε αυτό; Ελεος!
Στο τέλος νευρίασα. Εγινα έξαλλη!
Επιτέλους! Ολοι μας έχουμε δικαίωμα στο λάθος. Και στις μαλακίες ακόμα!
Στο κάτω-κάτω μόνοι μας μετά πληρώνουμε τα σπασμένα.
Ξεκόλλησα από τον τοίχο και με άγριες διαθέσεις κινήθηκα προς τα μένα, όρθωσα το ανάστημά μου και μου απεύθηνα τον λόγο.
"Κάνε μου την χάρη! Αυτή είμαι, έτσι είμαι και επιτέλους, είμαι πιά πολύ μεγάλη και για να αλλάξω, αλλά και για να με μαλώνεις!"
"Συμφιλιώσου μαζί μου και ας προσπαθήσουμε να περάσουμε καλά απο'δώ και μπρος."
Μιά ζωή είναι όλη και όλη βρε αδερφέ.
Μιά ζωή!
Και είναι μικρή και δύσκολη... ας μην την δυσκολεύουμε και άλλο...