Και ξαφνικά, το σπίτι μου φάνηκε άδειο...
Έλειπε η μυρωδιά σου, η φωνή σου, η παρουσία σου...που το γέμιζαν τόσες μέρες τώρα.
Και το δυνατό μου φρούριο, η πανοπλία που με κρατούσε μακρυά από όλα, και νόμιζα οτι με προστάτευε, έλειωσε λες και ήταν από ζάχαρη, και βρέθηκα γυμνή μπροστά στην αλήθεια από την οποία κρυβόμουν.
Μ'αρέσεις!
Μου αρέσεις πολύ!
Μου αρέσει ο τρόπος που μιλάμε, που γελάμε, που κάνουμε έρωτα. Μου αρέσει που με κοιτάς και βλέπεις αυτό που είμαι, και όχι μόνο αυτό που θέλεις. Και πού με αγαπάς γι'αυτό, χωρίς να θέλεις να το αλλάξεις.
Χωρίς να θέλεις να με αλλάξεις.
Μ'αρέσει πού, επιτέλους, στα 51 μου, δεν χρειάζεται να κάνω προσπάθεια να γίνω "κάτι" διαφορετικό απο αυτό πού είμαι για να αρέσω, πού, δεν σου χρειάζονται "αποδείξεις" για το ποιά είμαι.
Μ'αρέσει πού καθόμαστε ο καθένας στην γωνιά του, στο ίδιο δωμάτιο, χωρίς να μιλάμε, ο καθένας μας σκυμένος στα γραφτά του.
Πού δεν εμποδίζει ο ίσκιος του ενός τον άλλον, πού δεν στριμώχνονται οι παρουσίες μας στον ίδιο χώρο.
Πού μας "χωράει" και τους δύο το ίδιο δωμάτιο.
Πού σε παίρνει ο ύπνος με το laptop στην αγκαλιά και έπειτα εγώ το κλείνω και σε σκεπάζω, και σε φιλάω για καληνύχτα... και το πρωί δεν θυμάσαι πως το έκλεισες...
Μου αρέσει πού, οταν δεν είμαστε μαζί μου λείπεις, και όταν έρχεσαι, μπορώ να φύγω ήσυχη γιατί το σπίτι μου είναι γεμάτο από σένα. Και πού ξέρω οτι, όταν γυρίσω θα σε βρώ εδώ...