Ρωτάς τους φίλους μας τί κάνω.
Λές πώς σου λείπω και πώς με πεθύμησες.
Λές πώς θές να με δείς.
Μα δεν έρχεσαι.
Ούτε τηλέφωνο με παίρνεις.
Δεν μου χτυπάς την πόρτα μου το βράδυ, και ας ξέρεις πως σε περιμένω...
Δεν με παίρνεις αγκαλιά, δεν κοιμάσαι μαζί μου το βράδυ.
Προτιμάς να κρύβεσαι πίσω από άλλες αγκαλιές, χώνεσαι σε ξένα κορμιά, και ας μην σου λένε τίποτα.
Μόνο με θυμάσαι.
Μόνο πονάμε ο ένας για τον άλλον και πληγώνουμε αυτούς που είναι δίπλα μας.
Μόνο τις σάρκες μας ματώνουμε ακόμα... ξανά και ξανά...
Για πόσο ακόμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου