Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

ΑΓΙΟΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑΣΕΜΙΑ...

Ετσι μύριζε η νύχτα!
Μια μυρωδιά που σου διαπερνούσε τα ρουθούνια και σε χτυπούσε κατευθείαν στην καρδιά.
Το κεφάλι σου άρχιζε να γυρίζει από μια γλυκειά ζαλάδα, αμέσως μετά τις δύο-τρείς πρώτες ανάσες, και μια απαλή νάρκη τύλιγε το κορμί σου και παρέλυε ενα-ενα τα μέλη σου.
Πρώτα άρχιζαν να λυγίζουν τα πόδια, μετά, μούδιαζαν τα χέρια και το στόμα, μετά σφιγγγόταν το στομάχι σου, και τελευταία άρχιζε να χτυπά δυνατά η καρδιά, και ακουγόταν λές μέχρι έξω.
Καλοκαιριάτικη νύχτα, χωρίς φεγγάρι.
Με τον ουρανό στολισμένο ολόκληρο με άστρα, άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα.
Με μιά ελαφριά δροσιά να σε διαπερνά και να σου προκαλεί ενα ανεπαίσθητο ρίγος, τόσο όσο χρειάζεται για να νοιώσεις την ανάγκη να σφιχτείς πάνω σε κάποιον, να κολλήσεις, να νοιώσεις την ζέστη ενός άλλου κορμιού.
Οχι περισσότερο. Μέχρις εκεί!
Μετά, να τραβηχτείς πάλι μακρυά, να κρατήσεις τις αποστάσεις σου, τα στεγανά σου.
Σαν ενα παραμύθι που κινείται...
Που δεν σταματάει ποτέ, και που όλο συνεχίζει την ιστορία του με καινούργιες αλήθειες κάθε φορά...
Μόνο οι λοξές ματιές και αυτό το ανεπαίσθητο χαμόγελο μένουν και θυμίζουν πως η ιστορία έχει ξαναειπωθεί...

Δεν υπάρχουν σχόλια: