Μια φλούδα φεγγαριού με άρωμα καρπούζι...

Βγήκε νωρίς, έτσι κάνει πάντα όταν είναι μικρό, νέο, καινούργιο.
Σχεδόν τα αστέρια δεν είχαν βγεί όλα στον ουρανό την ώρα εκείνη, και "κείνο, ήταν μιά φλουδίτσα τόση δα.
Αχνά, γύρω γύρω, μπορούσε κανείς να διακρίνει όλο το υπόλοιπο, ολοστρόγγυλο, σαν κρυμμένο πίσω από την κουρτίνα σώμα, που πιό πολύ η φαντασία σου το βλέπει, αλλά που ξέρεις πώς είναι εκεί, αληθινό, ζωντανό, και πως σε λίγες μέρες, θα μπορείς να το αγγίξεις.
Και έτσι, αρκείσαι να το προσμένεις, να το ποθείς και να το φαντάζεσαι...
Στην ατμόσφαιρα, είχε μιά αίσθηση νοτισμένης υγρής προσμονής, και ο αέρας που φυσούσε επίμονα, ερχόταν και αυτός από τον νοτιά και σου τρύπαγε τα κόκκαλα στις παληές πληγές με εναν γλυκό πόνο.
Τα ξεραμένα από την δίψα χείλη μου είχαν ακόμα την γεύση του μεσημεριάτικου καρπουζιού, και ας ήταν ήδη σούρουπο, και η ματιά μου ήταν κολλημένη πάνω του, ψηλά στον ουρανό.
Και 'κείνο, ήταν ακόμα εκεί, σαν την φλούδα του καρπουζιού, που είχα ήδη φάει και είχα πετάξει κιόλας στα σκουπίδια.
Λίγο, ελάχιστο, αλλά φωτεινό και πεισματάρικο, να μου λέει πως το καλοκαίρι μόλις άρχιζε και το καρπούζι είχε ακόμα πολύ για να τελειώσει...