Διαβάζω τα mails σου, διαβάζω το blog σου. Γράφεις για μας, για σένα, για αυτά που νοιώθεις. Ολοι αυτό δεν κάνουμε;
Με πονάνε αυτά που γράφεις, "σαν κόψιμο από χαρτί"...Πιό πολύ γιατί ο,τι λες, είναι τις πιό πολλές φορές αλήθεια.
Αλλά, τι σημασία έχει αλήθεια ή ψέμματα?
Ο,τι και νά 'ναι, είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει.
Εγώ είμαι εδώ και σύ εκεί.
Και αυτά που ειπώθηκαν μεταξύ μας δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω.
Από παιδί, φαινόμουν πάντα σαν να δειλιάζω να μιλήσω.
Να φωνάξω.
Να πώ αυτό που πίστευα.
Μετά, κάποια στιγμή, θύμωσα με τον εαυτό μου, γι'αυτό. Γιατί, το νόμιζα αδυναμία μου.
Τώρα πιά κατάλαβα πως έκανα λάθος.
Ποτέ δεν φοβόμουν να μιλήσω.
Αν δίσταζα, ήταν γιατί, κατά βάθος, πάντα ήξερα πως την κουβέντα, αν την ξεστομίσεις, πάει πιά, δεν μπορείς να την πάρεις πίσω...
Αμα την ακούσουν τ'αυτιά σου, άμα χαραχτεί στο μυαλό σου, δεν ξεχνιέται.
Και δεν σε αφήνει να ξεχάσεις ποτέ!
Οσο και αν θέλεις, δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω πιά!
Εχει τελειώσει...
Σε θυμάμαι όρθιο, μπροστά στην πόρτα, έξαλλο, να μου φωνάζεις...
Σε κοιτούσα τρομαγμένη στην αρχή, παγωμένη μετά...
Σε άφησα να τα πείς όλα οσα ήθελες να πείς, να ξεθυμάνεις.
Μετά σου ζήτησα να φύγεις απο το σπίτι και να με αφήσεις μόνη.
Δεν ήθελα να νοιώσω τίποτα.
Προτίμησα να μην αισθανθώ απολύτως τίποτα εκείνη τη στιγμή.
Ούτε θυμό, ούτε οργή, ούτε λύπη, ούτε απογοήτευση.
Ηπια λίγο νερό, και μαζί με τις γουλιές κατάπινα και τις κουβέντες σου.
Κα όταν σιγουρεύτηκα οτι τις είχα χωνέψει και δεν αντηχούσαν πιά στα αυτιά μου, ανέβηκα πάνω και επεσα να κοιμηθώ...
Και το πρωί που ξύπνησα, δεν ήθελα να σε θυμάμαι πιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου