BΡΕΧΕΙ...

Μαγιάτικη βραδυνή μπόρα...
Ακούω τα μπουμπουνητά έξω, βλέπω τις αστραπές να φωτίζουν τις κλειστές κουρτίνες κάθε τόσο.
Από το μισάνοιχτο παράθυρο, μπαίνει η μυρωδιά των γιασεμιών και του βρεγμένου χώματος.
Ο αέρας είναι ακόμα δροσερός, αλλά δεν κάνει κρύο. Μόνο, πού και πού, νοιώθεις μιά γλυκειά ανατριχίλα να περνάει πάνω από το κορμί σου.
Και ο θόρυβος της βροχής, στο πλακόστρωτο και στον κήπο, ανακατεύεται με την φασαρία του δρόμου.
Δυναμώνει η βροχή, χαμηλώνει ο θόρυβος.
Ερημώνει σιγά σιγά ο δρόμος.
Η νύχτα προχωράει, είναι αργά πιά.
Η βροχή στην παραλία είναι διαφορετική άραγε;
Σε σκέφτομαι, με σκέφτεσαι...
Σε πονάω, με πονάς...
Μού λείπεις, σού λείπω...
Μα δεν κάνω πίσω, δεν μπορώ!
Προχωράω!
Μόνο αυτό μπορώ να κάνω, να προχωρήσω...