Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ...

"Τα χείλη σου έχουν την γεύση της τρικυμίας" μου είπες..."κάπου το διάβασα, και σου ταιριάζει".
Ακούγαμε στο ραδιόφωνο το τραγούδι του Μαχαιρίτσα "Ματια δίχως λογική"... και σύ με κοιτούσες στα μάτια.
"Και τα μάτια σου...ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβουν" συνέχισες...
"Μην τα πιστεύεις" σου είπα, αλλά δεν με άκουγες, είχες σκύψει στο λαιμό μου και φιλώντας με, είχες χαθεί κάπου ανάμεσα στα μαλλιά και τους ώμους μου.
Και φιλώντας με είχα χαθεί και'γώ με την σειρά μου στα φιλιά σου και τις κοφτές ανάσες σου.
"Πόσο απρόβλεπτη είσαι", συνέχισες, ποτέ δεν ξέρω τι με περιμένει στη γωνία μαζί σου...
"Φρόντισε λοιπόν, να στέκεσαι στη μέση τού δρόμου πάντα", σου απάντησα γελώντας.
"Να αποφεύγεις τις γωνιές"...
Δεν το βρήκες αστείο.
Δεν είχες άδικο!
Εξάλλου, δεν το είχα πεί για αστείο και ας χαμογελούσα ...
Τα μάτια μου ήταν σοβαρά και το έδειχναν.
Και σύ, ήξερες πιά να τα διαβάζεις.
"Δεν μπορώ να σου κρυφτώ, ποτέ δεν μπόρεσα να κρυφτώ από κανέναν. Δεν ήθελα". Σου είπα.
"Πρεπει να το καταλάβεις αυτό." "Δεν γίνεται αλλοιώς".
Δάγκωσα τα χείλη μου, λίγο απο αμηχανία, λίγο από εκνευρισμό.
Δεν ήξερα τι άλλο να πώ.
Δεν ήξερα πιά αν είχα δίκιο ή άδικο.
Ηξερα μόνο, οτι έτσι ήταν, και αυτό που ήταν έτσι, δεν μπορούσε να αλλάξει.
"Δεν ήρθες χτες", σου είπα.
Τό 'ξερα όμως, το περίμενα. Τό'χα πεί κιόλας.
Ημουν σίγουρη.
Δεν ήρθες !
Δεν άντεχες να με δεις... Δεν μπορούσες!
Καλά έκανες... Αν είχες έρθει, δεν θα άντεχα εγώ να είμαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί σου...
Σ'ευχαριστώ που ήσουν εσύ ο δυνατός και άντεξες να μην έρθεις.
Δεν ήρθες...
Εφυγα και τα μάτια μου ήταν συννεφιασμένα. Στα χείλη μου είχε ξεσπάσει η τρικυμία.
Γύρισα στο σπίτι και έκλαψα, ύστερα γαλήνεψα.
Το πρωί που ξύπνησα, είχε "λαδιά"...
Χαμογέλασα και είπα στον εαυτό μου "καλημέρα"...
Σηκώθηκα να ψήσω καφέ .
Και μετά, σε πήρα τηλέφωνο... έπρεπε να συζητήσουμε διάφορες υποθέσεις... Οι δουλειές, δεν σταματάνε ποτέ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: