Πέρασε κιόλας, ενας χρόνος, δυό χρόνια. τρία, ποιός ξέρει πιά, πόσος καιρός...
Περνάει ο καιρός.
Περνάει μόνο. Δεν γιατρεύει.
Ψέμα είναι οτι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα.
Τίποτα δεν γιατρεύει ο χρόνος!
Μόνο οτι αποφασίσουμε να ξεχάσουμε εμείς μόνοι μας ξεχνιέται και φεύγει.
Μόνο αυτά μπορεί να πάψουν να μας πονάνε...
Και μόνο επειδή εμείς το αποφασίζουμε.
Και όταν τα αφήσουμε ξανά να μας πονέσουν, μας πονάνε πάλι με την ίδια ένταση όπως την πρώτη φορά.
Και καμμιά φορά, και πιό βαθειά.
Την δεύτερη φορά που μπήγεις το μαχαίρι, πάει ακόμα πιό μέσα, χτυπάει στο κόκκαλο.
Σε τσακίζει.
Βουβός είναι σήμερα ο πόνος μου!
Δεν μπορώ να ξεσπάσω, δεν έχω δάκρυα να κλάψω, δεν έχω φωνή να φωνάξω.
Μόνο στο στέρνο μου νοιώθω ενα πλάκωμα, στο λαιμό μου ενα κόμπο, στο στομάχι μιά γροθιά που που κόβει την ανάσα.
Θα το θυμόσουν αν δεν στο θύμιζα;
Θα αναρωτιόσουν που να'μαι αν δεν αναρωτιόμουν εγώ πού να βρίσκεσαι;
Ποτέ δεν θα μάθω.
Δεν θέλω ποτέ να σε ρωτήσω, και δεν θα μου πείς ποτέ από μόνος σου.
Και θα μείνω πάντα να αναρωτιέμαι αν θα μου πείς ποτέ μιάν αλήθεια...
2 σχόλια:
Θαυμάσιο!
Δημοσίευση σχολίου