Πως να πώ ψέμματα;
Δεν θέλω.
Εχω ακούσει τόσα πολλά που δεν τα αντέχω, οχι πιά.
Και η αλήθεια πού λέω ή δεν λέω, πονάει.
Σαν κόψιμο από χαρτί.
Αυτή η σχεδόν αόρατη χαρακιά που τσούζει οταν την ακουμπάς... αλλά, δεν φαίνεται.
Κανένας άλλος δεν την καταλαβαίνει εκτος από σένα που την έχεις.
Να περιμένεις από τον άλλον να σου πεί μιά κουβέντα, και αυτός να μην την ξεστομίζει.
Τό'χω νοιώσει και από τις δύο πλευρές!
Το ίδιο σκληρό, και έτσι, και αλλοιώς!
Να νοιώθεις τα μάτια του πάνω σου, να σε κοιτούν στα χείλη, περιμένοντας να ακούσουν, και σύ να μην μπορείς να βγάλεις άχνα.
Τι πονάει πιο πολύ;
Δεν ξέρω...
Η Αλήθεια πονάει τελικά...
Είτε έτσι, είτε αλλοιώς, αυτό που πονάει είναι μόνο η Αλήθεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου