Υγρό καλοκαιρινό απόγευμα, υγρά σεντόνια, υγρά και τα μάτια μου, από τα δάκρυα.
Είχε βρέξει πρίν από λίγο.
Ο κήπος μύριζε νοτισμένο χώμα και αγιόκλημα.
Πάνω στο κρεββάτι εμείς, ξαπλωμένοι, ξεκλέβαμε λίγες στιγμές ευτυχίας, μέσα στο πολύβουο απομεσήμερο, με ενα ποτήρι κρασί, ακουμπισμένο στο πάτωμα, δίπλα στο κρεββάτι.
Δεν έψαχνα πιά να εξηγήσω πράγματα, δεν ήθελα να ξέρω περισσότερα από τις στιγμές που ζούσαμε.
Πότε θα έφευγες, αν θα ξαναγύριζες...
Τι σημασία είχε?
Εκείνη την στιγμή, σε είχα αγκαλιά. Ησουν δικός μου και ήμουν δικιά σου.
Αυτό έφτανε. Αυτό ήταν αρκετό.
Εφευγες καθώς νύχτωνε.
Κλείδωσα τις πόρτες κα άναψα τα φώτα.
Τωρα άρχιζε να μυρίζει και το νυχτολούλουδο.
Δεν θα το μυρίσουμε ποτέ μαζί , σκέφτηκα...
Ανθίζει πάντα το βράδυ.
Εμείς θά έχουμε πάντα, μόνο το αγιόκλημα να συντροφεύει τις στιγμές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου