Εκλεισα ολα τα φώτα. Εβαλα το laptop να δείχνει offline.
Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν.
Δεν θέλω να με πάρεις, δεν θέλω να πούμε ούτε κουβάντα πιά.
Τώρα θέλω μόνο να αφήσω την σιωπή να τα εξηγήσει όλα.
Αυτή θέλω να μου πεί τι να κάνω με σένα, αυτή να μου βρεί λύση.
Ερχεσαι και φεύγεις, μπαίνεις στην ζωή μου, μπαίνεις μέσα μου για λίγες ώρες και μετά μένω μόνη πάλι να σε περιμένω, ποιός ξέρει πόσο… Ούτε που ξέρω ποιός είσαι στ’αλήθεια!
Ναί, για μας το γράφω αυτό το κείμενο. Μην έχεις αμφιβολίες.
Και άσε τους άλλους να πιστεύουν ότι θέλουν…
“Εχεις την τρικυμία στα χείλη σου” μου είχε πεί κάποτε.
Δεν την πίστεψα τότε.
Μέχρι που έφτασε η αρμύρα της τρικυμίας στο στόμα μου.
Και διψόντας έβγαλα την γλώσσα μου για να δροσίσω τα χείλη μου, και το αλάτι με έκανε να διψάσω πιό πολύ.
Κάποτε περπατούσα ξυπόλητη στην άμμο και έγραφα με τις πατούσες μου καρδιές.
Και το νερό του Ινδικού, όπως ερχόταν, μου έγλειφε τα πόδια κα έσβηνε τα γραφτά μου…
Έσβηνε και την καρδιά μου σιγά σιγά… Αλλά αυτό το κατάλαβα πολύ αργότερα...
Ειδα και τον Σταυρό του Νότου, είδα και το αστέρι του Βοριά, είδα και την Ανατολή και την Δύση…
Πάντα μέσα τους καθρεφτιζόταν η τρικυμία μου.
Οταν ζω μια μοναδική στιγμή, ξέρεις, δακρύζω!
Την ζώ, κλείνω τα μάτια για να την φυλακίσω μέσα μου, και μετά τα μάτια μου δακρύζουν…
Θυμάσαι που την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα με ρώτησες γιατί έκλαιγα;
Και σου είπα, δεν κλαίω, δάκρυσα μόνο…
Μια τεράστια φυλακή από μοναδικές στιγμές είναι η ψυχή μου!
Ολα, οσα έχω ζήσε είναι μέσα. Ο θησαυρός μου, η περιουσία μου.
Αυτά μόνο θα πάρω μαζί μου φεύγοντας απο αυτόν τον κόσμο.
Αυτά μόνο θέλω.
Αυτά χρειάζομαι.
Τίποτα άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου