Elle a bien laissé ses traces sur son corps. Mais celles qui lui faisaient le plus de mal c'étaient les traces sur son coeur...
Είχαν χωρίσει φιλικά...
"Δεν σε καταλαβαίνω", "δεν μπορώ να σε καταλάβω", της είχε πεί, εκεί, μπροστά στην ανοιχτή πόρτα του αυτοκινήτου του, με τα ρούχα και τα βιβλία του ριγμένα ακατάστατα στο πίσω κάθισμα.
Εκείνη δεν μιλούσε.
Δεν είχε τίποτα πιά να πεί...
Και έτσι εκείνος είχε μπεί στο αυτοκίνητο, είχε βάλει μπρος τη μηχανή, την κοίταξε μιά τελευταία φορά, πρίν κάνει όπισθεν, και μετά βγήκε από το γκαράζ, ενώ, ένοιωθε ήδη οτι αυτή είχε κλείσει την πόρτα πίσω της...
Ενα χρόνο και, αργότερα, στεκόταν πάλι στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Εσφιγγε τα χείλη της και δεν μιλούσε.
Εκείνος τη ρώτησε αν ένοιωθε "ανακουφισμένη"...
"Δεν θέλω να συζητήσω τί νοιώθω" του απάντησε...
Εκλεισε την πόρτα πίσω της,
Τι ένοιωθε στ'αλήθεια;
"Δεν θέλω να το συζητήσω" είπε στον εαυτό της.
Ανέβηκε στην κουζίνα και έψησε καφέ.
Μετά, μπήκε στον υπολογιστή της και άρχισε να σβήνει τις φωτογραφίες τους.
Δεν ήθελε πιά να θυμάται... Δεν ήθελε να βλέπει...
"Πως φτάσαμε ως εδώ;" αναρωτήθηκε.
"Γιατί γαμώτο να γίνονται τελικά οι άνθρωποι έτσι;"
Πού ήταν τώρα πιά τα γέλια τους; Πού ήταν η ευτυχία που ξεχύλιζε από τα πρόσωπά τους λίγους μήνες πρίν;
Τώρα δεν είχαν μείνει παρά δυό χαρακωμένες ψυχές, δυό καρδιές που αιμοραγούσαν, δυό σώματα που οι πληγές τους έτσουζαν σαν να είχαν πάνω τους αλάτι αντί για βάλσαμο.
"Πουτάνα ζωή"! ψιθύρισε.
"Πουτάνα ζωή!" πιό δυνατά αυτή τη φορά, και τα μάτια της άρχισαν να βουρκώνουν...
"Ολα τα διαλύεις, όλα σου τα χρωστάω τελικά..."
"Αραγε, θα πατσίσω ποτέ μαζί σου;" αναρωτήθηκε.
"Ο επόμενος!"
Ακούστηκε η φωνή του ταμία της τράπεζας, και την έβγαλε βιαστικά από τις σκέψεις της...
Κατέβασε τα γυαλιά της από το κεφάλι της, για να καλύψει τα βουρκωμένα μάτια της, πλησίασε το γκισέ...
"Καλημέρα, μία ανάληψη, δύο πληρωμές λογαριασμών και μία κατάθεση... ψυχής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου