ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "ΚΟΙΜΑΣΑΙ?"...

Κοιμάσαι;
Σε ξυπνάω;
Απόψε σ'έχω ανάγκη.
Δεν στό'χω πεί ποτέ άλλοτε αυτό, το ξέρω.
Πρώτη φορά το ακούς από μένα.
Ισως να μην τό'χω πεί και ποτέ πριν στη ζωή μου.
Ξέρω! Δεν μπορούσες να φανταστείς οτι λυγίζω εγώ.
Αλλά, να, που τελικά, κάποια στιγμή, όλοι λυγίζουμε.
Θα σηκωθώ πάλι, μη φοβάσαι.
Μόνο τώρα, έτσι, για μιά στιγμή, μόνο για λίγο, λύγισα.
Μόλις που πρόφτασα να το ξεστομίσω.
Είμαι καλά, τώρα.
Οχι, δεν έχω ανάγκη από τίποτα.
Είμαι καλά, αλήθεια σου λέω.
Πέρασε.
Βλέπεις, χαμογελάω πάλι.
Πέρασε σου λέω.
Τί;
Οχι δεν έκλαιγα, τα μάτια μου είναι κόκκινα από τον πονοκέφαλο.
Οχι, δεν χρειάζεται νά'ρθεις. Είμαι καλά, πέρασε σου λέω.....
Κοιμήσου, καληνύχτα, συγγνώμη που σε ξύπνησα.

Δεν χρειαζόταν νά'ρθεις.
Μα, αν με είχες ρωτήσει αν ήθελα, θα σού'χα πεί "ναι"...