Πόνος στον πόνο, πείσμα στο πείσμα, ψέμα στο ψέμα.
Ξεσκίζονται τα σωθικά μου από τη έλλειψή σου και όμως, δεν κάνω πίσω.
Κολλημένα τα πόδια μου λες, στην ίδια θέση, ανίκανη να προχωρήσω μπροστά, αδύναμη να οπισθοχωρήσω.
Ποιόν προσπαθώ να κοροϊδέψω άραγε;
Δεν τελειώνει η μέρα, δεν περνάει η νύχτα.
Το πρόσωπό σου χαραγμένο στο μυαλό μου, μού σκεπάζει κάθε άλλη εικόνα.
Αδύνατον να δώ πέρα από αυτό.
Καμμιά απάντηση από την άλλη μεριά του ακουστικού, αφού το τηλέφωνό μου έτσι κι'αλλοιώς δεν σε καλεί.
Θυμάσαι πως ήταν τότε που ακόμα αγαπιόμασταν;
Ξαπλώναμε το βράδυ στο κρεβάτι για να κοιμηθούμε , και σού'πιανα το δάχτυλο του χεριού σου, σαν μωρό, για να αισθάνομαι σιγουριά και να μη φοβάμαι.
Και σύ, με έχωνες στην αγκαλιά σου και έτσι κολλημένους τον ένα πάνω στον άλλον μας έπαιρνε ο ύπνος.
Δύσκολη ήταν η αγάπη μας, δύσκολος και ο χωρισμός μας!
Πόσοι άντρες άραγε πρέπει να περάσουν από πάνω μου για να σε ξεχάσω;
Πόσο βαθειά πρέπει να γδάρει κανείς το πετσί μου για να πάψει να έχει χαραγμένα πάνω του τα ίχνη σου;
Μπήκε πάλι το φθινόπωρο!
Το νοιώθω, να μπαίνει κάθε βράδυ, μαζί με το αεράκι, από το ανοιχτό ακόμα παράθυρο.
Πόσα φθινόπωρα εχουν περάσει μακρυά σου; Πότε επιτέλους θα πάψω να τα μετράω;
Τα μαξιλάρια μου έχουν ακόμα τη μυρωδιά σου.
Ξαπλώνω στο κρεβάτι και ψάχνω το χέρι σου, την αγκαλιά σου.
Τη δική σου αγκαλιά, όχι αυτή του σώματος που κοιμάται δίπλα μου!
Μου λείπει η ανάσα σου, μου λείπει αυτή η μικρή λακουβίτσα του στέρνου σου, η φωλιά μου, η κρυψώνα μου.
Για πόσο ακόμα;
Για τόσο...
Οσο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου