Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ."ΤΑ ΖΕΣΤΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ"

Ζεστά είναι ακόμη τα σεντόνια από τα κορμιά μας.
Και ο έρωτας της νύχτας δεν έχει φύγει ακόμα απ'το πετσί μας.
Εσύ, δεν είσαι πιά εδώ...
Ποτέ δεν μένεις!
Ντύνεσαι και φεύγεις, αθόρυβα πάντα, αφήνοντάς στο κοιμησμένο μου μάγουλο ένα φιλί.
Αλλά η μυρωδιά του ιδρώτα σου, μαζί με το άρωμά σου, είναι ακόμα εδώ, στα μουσκεμένα σεντόνια μου.
Γυρίζεις πάντα σπίτι σου, το βράδυ, μόνη.
Να κοιμηθείς στο άδειο σου κρεβάτι.
Και ας σε παρακαλάω να μείνεις μαζί μου για να ξυπνήσουμε αγκαλιά...
Δεν έχει νόημα να στο ζητήσω, το ξέρω.
Αν δεν το κάνεις μόνη σου, γιατί εσύ το θέλεις, θά'ναι χειρότερο.
Υστερα, περνάει καιρός, πολύς, μέχρι να ξαναβρεθούμε...
Ετσι ίδια πάλι, ακόμα μια φορά, για λίγο...
Και 'γώ, πάντα εξακολουθώ να ελπίζω οτι όλα αυτά τα "λίγο" σιγά σιγά θα γίνουνε "πολύ"...
Και πως μιά μέρα, θα αφήσεις τον εαυτό σου να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου και 'γώ, θα σε ξυπνήσω το πρωί μ'ενα φιλί...

Δεν υπάρχουν σχόλια: