Κάτι αλλάζει στην Αθήνα όταν βρέχει.
Δεν είναι η λάσπη και η βρώμα στους δρόμους. Ούτε τα βρωμόνερα που σε πιτσιλάνε από τα αυτοκίνητα που περνάνε χωρίς να σε υπολογίζουν.
Κάτι αλλάζει στην ατμόσφαιρα.
Κάτι,στην διάθεση των ανθρώπων που βρίσκονται στον δρόμο, αλλά και των υπόλοιπων, αυτών που κάθονται κλεισμένοι στα σπίτια τους.
Λες και οι σταγόνες της βροχής, σαν το κινέζικο μαρτύριο, πέφτουν σιγά σιγά μια-μια πάνω μας και μας τρελαίνουν...
Δεν έχω άλλη εξήγηση γιατί, δεν μπορούμε να αντέξουμε τον θόρυβο της βροχής, γιατί σε κάθε αστραπή κλείνουμε τα μάτια μας και σε κάθε βροντή τρομάζουμε σαν μικρά παιδιά.
Περνάνε τα αυτοκίνητα έξω από το σπίτι, και ο θόρυβος που κάνουν τα λάστιχα πάνω στον βρεγμένο δρόμο,νομίζω πως με μαστιγώνει.
Λες και τα απόνερα που πέφτουν δεξιά και αριστερά στο πεζοδρόμιο,μου'ρχονται σαν χαστούκι βρώμικο, στο καθαρό μου μάγουλο.
Και αυτές οι βρώμικες ψιχάλες, ανακατεύονται με τα δάκρυά μου και δεν μπορώ, ούτε να τα σκουπίσω, γιατί μόνο πιο πολύ να βρωμίζομαι καταφέρνω...
Και μουτζουρώνω το πρόσωπό μου ανακατεύοντας τις λάσπες και τα δάκρυα και τις σταγόνες της βροχής με τις μπογιές των ματιών μου σε ένα ζωγραφικό πίνακα σκούρο και τρομακτικό σαν αυτούς των Γερμανών ζωγράφων του 20 αιώνα...
Και φοβάμαι.
Φοβάμαι να κοιταχτώ στον καθρέφτη, μήπως τρομάξω από το είδωλό μου, φοβάμαι να βγώ έξω στη βροχή και να σηκώσω το κεφάλι ψηλά προς τον ουρανό, να αφήσω την δυνατή βροχή να ξεπλύνει τις μουτζούρες... Επιτέλους!
Να καθαρίσω.
Κάτι αλλάζει στην Αθήνα όταν βρέχει...
Αλλά δεν φταίει η πόλη.
Εγώ φταίω.
Εγώ αλλάζω.
Εγώ φοβάμαι μη βραχώ, και ας είμαι ήδη μούσκεμα...
1 σχόλιο:
...με η χωρίς βροχή η Αθήνα 'βρώμικη' θα είναι-πάντα
Δημοσίευση σχολίου